– Vervreemd maar niet verloren –
Het is dat Robbert Welagen zo mooi kan schrijven, zo verstild, zo met aandacht voor details. Anders was Porta Romana opgegaan in de massa. Het gegeven lijkt voorspelbaar: een al wat oudere man laat zich verleiden door een jonge vrouw. Maar het gaat haar niet om hem, niet om zijn aandacht of liefde, maar om zijn handtekening. Om te ontsnappen aan haar handlangers werpt de man zich van een balkon. Na die val functioneert zijn geheugen niet optimaal meer. Emilio Lastrucci moet op zoek naar zichzelf. Hij hoopt zijn geheugen te reactiveren opdat hij via herinneringen zichzelf en zijn leven kan reconstrueren. Daartoe keert hij terug naar Rome en Florence, naar plaatsen van weleer.
Die letterlijke zoektocht blijft zonder resultaat. Hoeveel plaatsen hij ook bezoekt, hoeveel mensen hij ook tegenkomt, het verleden blijft een feitentijd. Emilio Lastrucci zal nooit meer verenigd worden met zijn verleden leven. Zijn zoektocht levert wel inzichten op: het geheugen is een onbetrouwbare gids; de schijn van een vervuld leven is een hardnekkige en van alle angsten verlamt de ingebeelde het meest. Emilio Lastrucci leert te handelen en te kiezen, waardoor berusting een kans krijgt.
Porta Romana ademt een lome mediterrane sfeer. De taal maakt geen haast. Ontmoetingen krijgen de kans veelbelovend te lijken. Het onrustbarende zit in de voorspoed en het optimisme die strijden met het gevaar dat op de loer zou moeten liggen.
Robbert Welagen had het zoveelste boek kunnen schrijven over geheugenverlies als metafoor voor het zonder uitzicht verloren lopen in het leven. Hij laat Emilio Lastrucci echter niet aan zijn lot over. Niet als de Porta Romana het enige herkenningspunt is.
Nijgh & Van Ditmar, 2011
ISBN 978-90-388-9446-1
156 p., € 16,50
Leave a Reply