– Stiefgezinsidylle –
Stiefmoeders kunnen niet anders dan ‘boos’ zijn. Zo willen sprookjes het. Maar stiefdochters, deugen die eigenlijk wel? De nieuwe roman van Renate Dorrestein heet De stiefmoeder, maar de ware hoofdpersoon is een (stief)dochter. Zij heeft haar stiefmoeder in vertrouwen genomen. Als haar vader zijn tweede vrouw ervan verdenkt iets achter te houden, is zij degene die uitsluitsel kan geven. Zij kan hun huwelijk maken of breken. En omdat kinderen ongeacht de omstandigheden blijven hopen dat hun vader en hun moeder herenigd worden, is het de vraag wat zij zal doen.
Claire, Axel en Josefien krijgen alledrie de kans om hun kant van het verhaal te vertellen. Maar Dorrestein zou Dorrestein niet zijn als ze haar personages en haar lezers niet van informatie zou voorzien op basis waarvan verkeerde en overhaaste conclusies getrokken kunnen worden. Met De stiefmoeder gaat Renate Dorrestein terug naar het haar vertrouwde milieu – letterlijk: Engeland; figuurlijk: gemankeerde gezinnen; verhaaltechnisch: meerstemmigheid. En ze doet nog meer weer: balanceren op het randje van het absurde – kunstkritiek bekritiseerd door het analyseren van quilts; spelen met verwachtingen – wat betekenen die verborgen voodoopoppetjes?; karakters op ware grootte uittekenen.
En karakters zijn het. Claire, corpulent, kwetsbaar, gevoelig voor erkenning en niet altijd in staat zaken in het juiste perspectief te plaatsen; Axel, de regie kwijt, op zijn pik getrapt maar ondanks dat bezorgd en Josefien, nog te afhankelijk van genegenheid en aandacht om zich genadeloosheid te kunnen veroorloven. In het knip- en plakwerkgezin – Dorresteins voor een samengesteld gezin – dat zij samen vormen, leven ze ieder voor zich om uiteindelijk toch tot de conclusie te komen dat ze, for better and for worse, niet zonder elkaar kunnen.
Het werk van Renate Dorrestein is van een ogenschijnlijke eenvoud, maar ondertussen herbergt het hedendaagse thema’s en dilemma’s en keert zich tegen al te veel burgerlijkheid. Na het flauwe De leesclub, haar vorige roman waarin samenlezende vrouwen op de hak genomen worden en waarin minstens een elftal schrijvers verborgen zit – is De stiefmoeder weer een Dorrestein die serieus genomen mag worden.
Leave a Reply