In het jaar achttienhonderd en een en negentig heerst er een vreselijke, verbijsterend barre winter, in West-Rusland. Over die hongersnood schrijft een groot schrijver, te weten graaf Lev Tolstoj, een opstel genaamd Over De Hongersnood. Het opstel zal niet gepubliceerd worden. Het stuk wordt door de tsaristische censoren in de ban gedaan. Het centrale bureau voor perszaken deed een circulaire rondgaan met daarin het verzoek om nergens ook maar het geringste artikel, over het eerder genoemde gevoelige onderwerp, van genoemde schrijvergraaf te publiceren.
In het jaar tweeduizend en twaalf is er een groot land gelegen aan twee oceanen. Een dichter, die de onwaarschijnlijk dichtersnaam Engelhart draagt, van middelbare leeftijd, echter jeugdig van geest berekent op een avond, binnen een minuut of twee, dat dit grote land zichzelf een staatsschuld bezorgd heeft, die voor niet minder dan veertienduizend jaar de hongersnood de wereld uit zou kunnen helpen.
En alsof er in die ruim honderd jaren niets veranderd is, bedenkt diezelfde dichter zich tevens, dat ook de censoren van dat machtige en grote land: de wereldmacht zelfs van die dagen, naar eer en geweten het volk laten weten wat het volk behoort te weten. En dat houdt uiteraard in alles hetgeen het volk behoort te weten: met als vanzelf de, volkomen terecht menen zij vast en zeker, gelegitimeerde uitzondering van ook maar het geringste normbesef ten aanzien van de hongerende medemens.
En de dichter denkt meteen: dat schrijf ik op, en als ik geluk heb zal het binnen vijf minuten, vermits er niet plotseling een onvermoede stam censoren zich zal doen laten gelden, gepubliceerd worden in een uitspanning aan de digitale snelweg, aan welke snelweg alle informatie vrij en ruim voor handen is.
Dat is dan ook het enige wat er veranderd is, maar dan wel tot hopelijk voordeel van hen die per ongeluk ergens anders ter wereld zijn gekomen. Wat wij nog moeten leren is dat wij onze eigen censoren geworden zijn. Dat zal nog wel een tijd angstig wegkijken tot gevolg hebben, we zijn namelijk van oudsher onze censoren zo gewoon, maar uiteindelijk zullen er velen onder ons zijn die over hun eigen schaduw heen durven springen. Je eigen censor worden, de wereld moet beter worden. O, wat een dag zal dat zijn!
Leave a Reply