Voor de derde keer in de geschiedenis zijn de moderne Olympische Spelen te gast in Londen. Daarmee evenaart Londen Athene, de stad waar de Spelen hun wortels hebben. Daarmee is even rechtgezet wat Lord Coe en Doctor Rogge in hun speeches tijdens de openingsceremonie de wereld wilden doen geloven, namelijk dat Londen de eer van de eerste trilogie te beurt valt en dat de Spelen daarmee weer thuis zijn.
Dan nu over tot de orde van de dag. The Olympics hebben hun tenten opgeslagen in een land dat goed is in sport en gevoel heeft voor humor. De koningin zelve liet zich tijdens de openingsceremonie van haar beste kant zien door geen bezwaar te hebben tegen het wekken van de suggestie dat zij samen met haar speciale agent 007 per parachute haar entree in het Olympisch Stadion te maken.
Ook de aanwezigheid van Mr. Bean, die zowel muzikaal als theatraal mocht soleren in Chariots of fire was een manifestatie van wat typisch Britse humor genoemd wordt.
Dat Jennifer Saunders en Joanna Lumley tot de uitverkorenen behoorden die met het Olympische vuur mochten rondrennen zegt iets over de erkenning die de makers van Britse humor in eigen land krijgen.
Diezelfde Jennifer Saunders en Joanna Lumley maakten ter gelegenheid van de Spelen een speciale aflevering van Absolutely Fabulous. Overjarige hippie Edwina (Eddie) Margaret Rose Monsoon (Saunders) en mannenverslindster Eurydice Clytaemnestra Dido Bathsheba Rabelais Patricia (Patsy) Cocteau Stone (Lumley) staan voor hetzelfde dilemma als veel andere Londoners: de stad die tijdelijk de jouwe niet meer is ontvluchten of ondanks de overlast hopen op onvermoede kansen. Ze blijven. Niet onbelangrijk is dat Patsy haar huis voor de duur van de Spelen verhuurd heeft aan Michael Douglas en erop vertrouwt dat hij hun toegangskaartje tot tal van vernissages zal zijn. Ze maken werk van zichzelf en als zij er zo goed als klaar voor zijn, blijkt dat Michael Douglas zijn zelfs voor Patsy onaantrekkelijke seksverslaafde caddy in zijn plaats naar Londen te hebben gestuurd.
Net als vaker bij Ab Fab moet Olympics het niet van het verhaal te hebben: dat is eigenlijk altijd hetzelfde. De dames zijn eeuwig op jacht – de een naar mannen, de ander naar erkenning, het verstrijken van de tijd en de invloed daarvan op hun lichaam negerend. Absolutely Fabulous is wat het is door de manier waarop door voorspelbaarheid heen gebroken wordt, het al dan niet subtiel de draak steken met alles en iedereen en de chaos die de dames steeds weer in staat zijn te creëren.
In Olympics wordt niet bepaald zachtzinnig omgegaan met The Olympics. ‘I represent a shattered Olympic dream’, verklaart de openlijk naïeve secretaresse Bubble die zich tot drie keer toe Olympisch uitdost: als wielrenster, zwemster en turnster. Net als in de wiskunde geldt dan min maal min is plus: het domme blondje maal sportverdwazing is leuk.
Uit de tegenstelling tussen de constatering dat de Spelen op het punt van beginnen staan en de verzuchting dat ‘they have been everywhere for five bloody years’ spreekt de frustratie van mensen voor wie het allemaal niet zo nodig had gehoeven, dat de stad lamleggende prestigieuze evenement.
Terwijl hét om hun hoek gebeurt, schaart de extended family – Eddie, haar moeder, haar dochter, haar beste vriendin en haar assistente – zich uiteindelijk toch voor de buis om naar de openingsceremonie te kijken.
Eigenlijk is het enige dat deugt aan de Spelen de Olympische Vlam. Die doet het prima als aansteker, en dat komt goed uit: Patsy zou Patsy niet zijn als zij niet meer dan nu en dan een saffie kan paffen.
Leave a Reply