Dat waarvoor ze jaren getraind hebben, zit er op. Voor sommigen bleken kwalificatie, accreditatie voor en verblijf in het Olympisch dorp het hoogst haalbare. Van dat laatste zagen sommigen uit eigen beweging af, anderen werden ondanks hun status van reserve uit het dorp geweerd.
Er waren er die doordrongen tot finales en maar op een haar na een medaille of Olympisch diploma misten. Goud, zilver en brons was maar voor weinigen weggelegd.
Na een hele lange aanloop moest het in die twee weken gebeuren. Sommigen hadden maar een paar minuten om te scoren. Pieken op het juiste moment is een kunst op zich. De weg er naar toe was lang en nu is het alweer voorbij.
Hun status is met onmiddellijke ingang veranderd. Er zijn er die in between games zijn, voor anderen was dit hun laatste optreden op het hoogste podium, er zijn er ook die helemaal stoppen.
Inmiddels zijn ze allemaal weer thuis. Behalve dan dat ze nog verplichtingen na moeten komen. Ze moeten zich laten huldigen. Dat is de tegenprestatie die ze moeten leveren voor het geld dat in hun carrières is gepompt. Daarom zijn ze ook met de trein naar huis gekomen. Dan kon er goede sier met hen gemaakt worden. Ze worden van hot naar her gesleept. Er wordt om hen gestreden. Iedereen wil een graantje meepikken.
Na alle inspanningen doen ze dit op hun laatste reserves. Gelukkig dat er zoveel fans zijn, fans die oprecht meeleven en zonder bijgedachten wachten en juichen en denken dat de sporters speciaal voor hen een tussenstop maken onderweg naar huis.
Leave a Reply