Het is nu wel aardig wat jaren geleden, dat Engelhart zich bevrijd heeft van de ziekte die ontvreemden heet. Hoe de ziekte is ontstaan, Engelhart weet het werkelijk niet, maar voor zeker dertig jaren heeft de ziekte Engelhart wekelijks in de ban gehad, dat wel staat vast. Al die jaren heeft een god hem, om onduidelijke redenenen, ten volste beschermd. Nooit iets misgegaan. Geen schaamte uit schande, vernedering of gevangenisstraf voor Engelhart.
Uit armlastigheid heeft hij nooit ontvreemd. Engelhart is nooit armlastig geweest, het was iets anders.
Maar wat was het? Was het de spanning, de planning en daad, het dansen op het smalle koord, het slim en koelbloedig ontwijken van obstakels, het ontwikkelen van een specifieke soort meesterschap betreffende het ontvreemden? Hij weet het gewoonweg niet.
Engelhart luistert naar Callas, de Maria die Puccini zingt. Nog altijd brengt de zomer niet het zomerweer
waar Engelhart zo van houdt en altijd naar verlangt. Vroeger heeft Engelhart heel erg geleden onder deze, zoals men zegt, mislukte zomers. Tegenwoordig heeft hij dat in het geheel niet meer.
Net als het ontvreemden, is het overgegaan. Wat Engelhart zichzelf geleerd heeft, is Engelhart zelf te
beheersen, leiden en bezien. Op vrijwel ieder niveau, in iedere dimensie is dat hem aardig gelukt, stelt Engelhart tevreden vast. Hij steekt zich een cigarillo op en schenkt zich een zwaar bier in. Jawel, jawel hij is genezen!
Maar waarvan?
Nog altijd ziet Engelhart van tijd tot tijd luxe waren, vele prullen en waardeloze memorabilia in winkels, die hij best zou willen ontvreemden. Lang en zeer aandachtig, net als vroeger, bekijkt Engelhart deze voor hem zo merkwaardig aantrekkelijke dingen, om vervolgens in volle gemoedsrust verder te wandelen door de drukke winkelstraat. Een espresso in de lunchroom van het bekende warenhuis, ja daar heeft Engelhart dan, bijvoorbeeld, opeens wel zin in. En dat gaat hij dan ook doen.
Zo gaat het nu al jaren.
En Engelhart, nippend van zijn zware, smaakvolle bier, vindt het uitstekend zo.
Leave a Reply