Het had niet veel gescheeld of ik had De aardappeleters van Vincent van Gogh gemist. Ik keek naar rechts en daardoor zag ik het schilderij links niet.
Het hing niet zo opvallend als je van een topstuk zou verwachten. En een topstuk is het, ook al is het de vroege versie. Het hing niet te lonken naar aandacht. Het hing onopvallend om de hoek.
Als ik niet even toch nog naar links gekeken had, had ik ze niet samen zien scholen in schamel licht, aardappelen etend om op krachten te komen. Aardappelen zonder jus, maar met een kopje thee – of is het toch koffie – net zo dampend heet als de aardappelen zelf.
Die hoofden, die markante koppen met idem dito en ook nog eens grote neuzen. Zo zien de mensen die van het land leefden er dus uit, moet ik gedacht hebben toen ik nog niet beter wist. Hoewel… Toen ik De aardappeleters voor het eerst zag, wist ik al wat hoe het er op het platteland aan toe ging – daar had ik Boer zoekt vrouw niet voor nodig.
De aardappeleters is een schilderij dat iedereen kent en daarom niet goed genoeg naar kijkt als je er eenmaal voor staat. Dat doe je pas weer als je ziet hoe anderen zich erdoor hebben laten inspireren.
Leave a Reply