De vorige keer dat ik er langs liep, dacht ik: de volgende keer moet ik mijn fototoestel meenemen en foto’s maken. Er… het pandje op de hoek van de Begijnensteeg, tegenover de ingang van het Begijnhof. En weer heb ik mijn fototoestel niet bij me. Maar er was ook niets meer te fotograferen. Dat waarvoor ik het had willen fotograferen – de met krantenknipsels dichtgeplakte ramen, die inkijk onmogelijk maken en de privacy van klanten garandeert, maar tegelijk blijk geven van een betrokkenheid bij de wereld die ver uitstijgt boven de nering van degene die hier binnen een zaak uitbaatte – is er niet meer.
Het pand staat leeg. Voor het eerst zou ik door de ramen naar binnen kunnen kijken. Maar dat wil ik niet.
Als ik aan het einde van de dag met een vriendin een glas bier drink, vraag ik er naar. ‘Is Pasquale misschien dood?’ Ik leg haar uit welke Pasquale ik bedoel. Pasquale, de barbier. Die op de hoek van de Begijnensteeg zat. Ze weet het niet.
Pasquale is dood. En dat blijkt hij de vorige keer dat ik er langs liep ook al te zijn, en de keer daarvoor ook. Maar omdat niemand mij ooit iets vertelt, weet ik dat nu pas. Figaro Pasquale Capone. Hij werd op 25 februari 1935 geboren en overleed op 30 januari 2013.
Leave a Reply