HANTA

Literatuur en meer

  • Home
  • Over Hanta
  • Contact
  • Privacy statement
  • Columns
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Blog
  • Meer
    • Liliane leest
    • Kettinglezen & rijgschrijven
    • Mediamoment
    • Sportzomers en -winters!
    • Zomergasten
    • Thuisblijfreizen
    • Bouke’s blues
    • Proza
    • Poëzie
  • 07/03/2019
You are here: Home / blog / Portretten schrijven: twee auteurs (Alessandro Baricco en Herman Franke), één idee

Portretten schrijven: twee auteurs (Alessandro Baricco en Herman Franke), één idee

28/11/2013 by Liliane Waanders Leave a Comment

Ik vond het nogal een vondst. In Mr Gwyn voert Alessandro Baricco een schrijver op die zich voorneemt tweeënvijftig dingen nooit meer te doen. Het schrijven – of eigenlijk het publiceren – van boeken – of eigenlijk fictie – is er daar één van. 
In plaats van verhalen te verzinnen gaat hij zich toeleggen op het schrijven van portretten. Hij richt met oog voor heel veel details een atelier in waar hij zijn ‘modellen’ dagenlang naakt laat poseren en met hen in gesprek gaat.

Net zoals ik het een vondst vond dat Alessandro Baricco na Mr Gwyn de kleine roman Driemaal bij dageraad schreef die hij in Mr Gwyn al ten tonele voert.

Of Jasper Gwyn – de schrijver die zich voorgenomen heeft om nooit meer een fictief werk te publiceren – woord gehouden heeft, is maar zeer de vraag. Mr Gwyn en Driemaal bij dageraad bewijzen misschien wel het tegendeel.

Het schrijven en de literatuur – en het autobiografische schrijven in de literatuur – op deze manier tot twee keer toe thema en motief maken, ik vond het – ik schreef het al twee keer – een vondst.

En toen kwam ik het volgende tegen in Oprecht gelogen: autobiografische romans en autofictie in de Nederlandse literatuur na 1985 van Lut Missinne:

‘Het verwondert niet dat in de romanreek die Franke in 2007 startte, de kwestie hoe het persoonlijke en individuele voorgesteld kunnen worden, een centrale rol speelt. In Uit het niets (en in de beide vervolgdelen) is een naamloze ik-verteller aan het woord. Hij verdient zijn brood met het schrijven van portretten. Daartoe laat hij zijn klanten een uurtje “poseren” in de vorm van een gesprek over hun leven en interesses. Vervolgens schrijft hij het portret neer, verandert er naar eigen fantasie nog een en ander aan en laat de tekst in een chic boekje inbinden. De meeste klanten zijn erg tevreden.’

In het hoofdstuk Het gemaakte zelf. Over identiteit ontleedt Lut Missinne het romanproject Voorbij ik en waargebeurd van Herman Franke. Een project dat door de dood van Herman Franke noodgedwongen vroegtijdig beëindigd werd: het bleef bij drie delen: Uit het niets, Zoek op liefde en Traag licht.

Nadat ik Herman Franke er tijdens een gesprek met Pieter Steinz tijdens Lezen cetera live in boekhandel Donner over had horen vertellen, was mijn belangstelling gewekt. Ondanks dat staan de drie delen nog steeds ongelezen in mijn boekenkast.

Herman Franke gaat – als ik Lut Missinne mag geloven – verder dan Alessandro Baricco. Herman Franke was een tegenstander van al te realistisch schrijven. Al te realistisch, concreet en herkenbaar zorgt ervoor dat een roman geen lang leven beschoren is. Voorbij ik en waargebeurd zou een doorlopende roman worden waarin Herman Franke onderzoekt hoe het persoonlijke en het individuele voorgesteld kunnen worden zonder dat een boek bij verschijnen al gedateerd is.

‘Noem me ik. Er was een tijd, hoe lang geleden doet er niet toe, dat ik de kost verdiende met het schrijven van portretten. Mijn portretten leken op een klassiek romanfragment waarin de hoofdpersoon wordt geïntroduceerd en zijn uiterlijk en hebbelijkheden uitvoerig worden beschreven.’

Zo begint Uit het niets, het eerste deel van Voorbij ik en waargebeurd.

‘Ik heb honderden portretten gemaakt. Het is zelfs een boek geworden. Romanfiguren. Geschreven portretten van gewone mensen. Om hun anonimiteit te waarborgen gaf ik de geportretteerden andere namen. Veel lezers herkenden zich in hen zoals ze zich ook zo vaak in de personages van echte romans herkennen. Dat verbaasde me niet, want ik had al veel eerder gemerkt dat het menselijke identificatievermogen van elastiek is.’

 Ik ben weer verkocht. Maar nu ga ik Herman Franke ook echt lezen.

Misschien ook interessant:

  • Recensie: Driemaal bij dageraad (en Mr Gwyn) – Alessandro Baricco
  • Een schrijver weet en verzint meer dan hij nodig heeft: Alessandro Baricco en Connie Palmen zijn maar voorbeelden
  • Wat ik las en wat ik vond (2013): een ‘lijstje’ en beschouwend stukje (over het schrijven over schrijven, want dat was een trend)
  • Er is uitzicht dat lezen overbodig maakt
  • Pieter Steinz (1963 – 2016): voor altijd 52 (2 x 26)

Filed Under: blog Tagged With: Alessandro Baricco, Driemaal bij dageraad, Herman Franke, Het gemaakte zelf. Over identiteit, Lezen &cetera live, Lut Missinne, Mr. Gwyn, Oprecht gelegen: autobiografische romans en autofictie in de Nederlandse literatuur na 1985, Pieter Steinz, Romanfiguren. Geschreven portretten van gewone mensen, Traag licht, Uit het niets, Voorbij ik en waargebeurd, Zoek op liefde

Leave a Reply Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Zoeken

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Nieuwste berichten

  • Recensie: Moeders lichaam – Joris van Casteren
  • Recensie: Ontij – Tomás González
  • Eén verhaal is geen verhaal
  • Aap, noot, mies en ik
  • Recensie: Al mijn vaders – Mira Feticu

Spotlight

Auteurs

  • Liliane Waanders

Meest gelezen deze week

Tags

Adriaan van Dis Arnon Grunberg beeldende kunst boek boeken boekenweek Cees Nooteboom Charlotte Mutsaers column De wereld draait door dood dwdd film fotografie gedicht Jan Brokken journalistiek kort verhaal kunst lezen literatuur Louise O. Fresco Marguerite Duras muziek Oek de Jong Olympische Spelen Poetry International poëzie recensie roman Rotterdam schrijven sportzomer sportzomer 2012 sportzomer 2013 sportzomer 2014 stoïcijn tennissen Tour de France vertalen Virginia Woolf voetballen wielrennen William Shakespeare zomergasten

Zoeken

Volg Hanta

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Hoofdmenu

  • Home
  • Over Hanta
  • Columns en beschouwingen
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Meer
  • Contact
  • Privacy statement

Rubrieken

  • Liliane leest
  • Kettinglezen & rijgschrijven
  • Mediamoment
  • Sportzomers en -winters!
  • Zomergasten
  • Thuisblijfreizen
  • Bouke’s blues
  • Proza
  • Poëzie

Net binnen

  • Recensie: Moeders lichaam – Joris van Casteren
  • Recensie: Ontij – Tomás González
  • Eén verhaal is geen verhaal

Archief

Auteurs

  • Liliane Waanders

Copyright © 2019 · News Pro Theme on Genesis Framework · WordPress · Log in

Hanta gebruikt cookies. Omdat een blog runnen zonder nou eenmaal niet kan. Wilt u geen cookies, zie dan de instructies hier: Meer over cookies Ok, ik snap het
Privacy & Cookies