‘Wat een enorme eikel’. Zegt Mart Smeets. Lees ik in Niets is wat het lijkt, de meeste recente – net uit – bundeling van zijn stukken. Die ‘enorme eikel’ is Danilo Di Luca. In Vermont, ergens ter hoogte van Middlebury leest Mart Smeets in The New York Times dat Di Luca in een oude fout vervallen is.
‘ “Dat verbaast je toch zeker niet”, zegt de vrouw die de auto bestuurt als hij haar het bericht hardop voorleest.
Ik lach om haar klinische antwoord en knik: natuurlijk niet. Er valt een korte stilte in de auto. Ik zeg iets van “Wat een enorme eikel” en zij glimlacht naast me: “Dat zijn ze allemaal.” ’
Misschien is dat zo. Maar ik geloof dat Mart Smeets Di Luca op dat moment de grootste eikel van allemaal vindt. Uit het stuk – dat simpelweg Di Luca heet – spreekt niets dan afkeuring en ergernis.
Mart Smeets die ‘de wereld van die eeuwige ontkenning, van het geaccepteerde, doorgekookte liegen en van het idee dat absolutie toch steeds voorhanden was in de vrm van drie weesgegroetjes of een flink bord spaghetti in La Mamma’ graag wat langer op afstand gehouden had, zit er in een keer weer middenin. Tot zijn eigen ongenoegen en dat van de vrouw aan het stuur:
‘We hadden het er bij de koffie over hoe zo’n Di Luca dat thuis, tegenover vrouw, kinderen, ouders en bekenden zou brengen. Ik hield het op een “bedrijfsongelukje”, twee streepjes te veel.
Wroeging? Geen idee, waarschijnlijk weinig. Tegenover me zeiden twee ogen: “Laat het los, althans voor nu. Laat het los.” En dat deed ik.’
Di Luca werd in april van dit jaar positief bevonden (epo). Vandaag werd hij levenslang geschorst. Ik had graag naast Mart Smeets in de auto gezeten op het moment dat hij van dat feit kennis nam. Maar helaas: ik heb net als Mart Smeets geen rijbewijs.
Leave a Reply