Toen ik vorige week door de Amsterdamse Kalverstraat liep, constateerde ik tot mijn verbazing dat Polare v/h De Slegte haar deuren daar nog niet definitief gesloten heeft, terwijl v/h Selexyz en v/h De Slegte na hun huwelijk onder de naam Polare officieel zijn gaan samenwonen op het Koningsplein.
Ik kon de verleiding niet weerstaan en nam polshoogte (natuurlijk in de hoop nog iets van mijn gading te vinden). Ik zag veel oude bekenden. Boeken die ik meer dan eens in handen had, maar weer terugzette op de plank, omdat ik ze toch te duur vond. Nu ze nog maar de helft van hun prijs waard bleken te zijn, streek ik met mijn hand over mijn hart en nam er alsnog een paar mee naar huis.
Twee verdiepingen winkeldochters trof ik daar in de Kalverstraat aan. Boeken die niet courant genoeg zijn – niet actueel en niet ongeschonden genoeg – om een paar straten verderop dure plankruimte in beslag te nemen. Dat vermoedde ik, en om het zeker te weten, ging ik ook daar gaan kijken.
Aan het Koningsplein staat de afdeling Tweedehands er representatief bij. Weinig geknakte ruggen, of anderszins onooglijke exemplaren, en vooral titels met een zekere omloopsnelheid. De keuze is beperkt. De kans dat je iets vindt waar je niet naar op zoek was, lijkt verkeken.
(Om er te komen moet je wel eerst alles dat nieuw is en nog niet aan een ander heeft toebehoord passeren. Alle handel is handel, maar sommige handel is meer handel dan andere handel.)
Ook prijstechnisch is er iets veranderd. De prijzen zijn namelijk fors gestegen. Was het vroeger mogelijk – voor tweedehands geldt geen vaste boekenprijs – om iets dat net uit is voor de helft van de prijs op de kop te tikken, nu neigen de prijzen richting nieuwwaarde.
(Of dat voor alle vestigingen van Polare geldt, weet ik niet. Toen het nog De Slegte was, was je niet overal even duur/goedkoop uit. Voor hetzelfde boek in dezelfde staat hanteerde de keten in verschillende vestigingen verschillende prijzen).
Ondanks de oogst – er zaten mooie boeken bij – kwam ik vertwijfeld thuis. Polare mag Selexyz en De Slegte dan van de dood gered hebben, maar wat ik heb ik daar aan. Ik ben een dreigeteilte boekenkoper. Er zijn boeken die ik om mij moverende redenen alleen wil hebben als ze nieuw zijn; ik koop gericht tweedehands omdat ik me alleen zo de hoeveelheden kan veroorloven die ik ‘verorber’, en ik snuffel (browse klinkt chiquer) graag op zoek naar ik weet niet wat.
Dankzij een fijnmazig web van al dan niet ambulante booksuppliers heb ik het tot nu toe zonder internet kunnen stellen en dat wil ik eigenlijk graag zo houden.
Voor wie precies weet wat hij wil hebben, is internet uitermate geschikt. Maar zoals er met
het verdwijnen van cataloguskaartjes in bibliotheken veel verloren is gegaan – hoe vaak ben ik bladerend in die bakken niet op ideeën gebracht – zo ontneemt ook het intikken van die ene titel het zicht op wat er nog meer te koop is.
Boekverkopers selecteren strenger opdat de balans tussen kosten en baten naar de positieve kant doorslaat. Daarvan zijn de winkeldochters in de Kalverstraat het bewijs.
Door die winkeldochters in de Kalverstraat werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik ben een uitermate inefficiënte boekkoper. Ik trek er veel tijd voor uit, zonder verzekerd te zijn van resultaat. En ook dat wil ik graag zou houden.
Er zit dus niets anders op dan opnieuw op zoek te gaan naar handelaren die hun winkeldochters koesteren en hopen dat er op een dag iemand komt die zich over één of meer van hen ontfermt.
Leave a Reply