Dat hij zijn vrouw uitgebreid bedankte – dat twitterde filmjournalist René Mioch tijdens de uitreiking van de Golden Globes: ‘Steve McQueen (12 years a slave) bedankte uitgebreid zijn vrouw, journaliste Bianca Stigter, bij het in ontvangst nemen v Golden Globe’ – dat is wat overdreven, maar bedanken deed haar hij wel: ‘I like to thank my wife, Bianca, for finding the book, 12 Years a Slave. Thank you, darling.’
12 Years a Slave – na Hunger en Shame de derde film van Steve McQueen – kreeg ondanks zeven nominaties, maar één Golden Globe. Maar wel een belangrijke: die voor de beste film. En zoals dat hoort, werd bij het in ontvangst nemen iedereen die bijgedragen heeft bedankt.
Bianca Stigter, die zich bij Hunger en Shame niet met het werk van haar man bemoeide, vond toen ze in de periode dat Steve McQueen aan het script van een film over slavernij werkte een helpende researchende hand toestak ‘toevallig’ de roman 12 Years a Slave (1853) van Solomon Northup. Hoe dat vinden precies in zijn werk ging, vertelt Bianca Stigter in dit interview. Ze zegt daarin ook iets over hoe moeilijk Nederland het vindt om haar slavernijverleden onder ogen te komen.
Het interview begint met hoe Brad Pitt er bij Bianca Stigter op aandrong toch vooral te blijven lezen. Een aanmoediging die ze niet nodig had:
‘When I met Brad Pitt after the premiere of 12 Years A Slave in Toronto, he urged me to continue doing something I don’t need encouragement to do: ‘Keep on reading.’ I read a lot, fiction and non-fiction, novels and historical monographs, books on art and books of learning. I always have, as a child, as a historian and as a journalist.’
Bianca Stigter is niet alleen de vrouw achter een succesvolle man. Ze maakt ook zelf carrière. Ze is redacteur van NRC Handelsblad en schrijft essays over beeldende kunst en film (en voedde ook een enige tijd de cultuurblog van de krant). Stukken die de actualiteit niet nodig hebben en gebundeld – zoals in Goud uit stro: het menselijk lichaam als avontuur, De ontsproten Picasso: reizen door kunst en tijd en Per ongeluk express: over kunst – getuigen van een originele en creatieve geest, voor wie verstand van zaken slechts het vertrekpunt is.
Als ik lees hoe ze kijkt, weet ik van wie ze dat kijken heeft. Haar vader kijkt ook zo, en hij met dezelfde ongedwongen precisie:
Dubbele stad
Op de hoek van de Spiegelstraat en de Prinsengracht in Amsterdam worden vruchten, wijnen, delicatessen, koffie, thee en anderen koloniale waren verkocht. Het staat in versierde letters op de gevel. Maar in de etalage staan meubels. Op nummer 51 van de Spiegelstraat gebeurt het weer. Het is volgens de pui een vleeschhouwerij. Maar achter het raam staan glazen. Vlees wordt antiek, koffie een tafel. De eigenaren verloochenen het verleden van hun winkel niet. Er zitten bakkers waar eens slagers waren. Door de niet verwijderde opschriften, moeilijk te verwijderen omdat er vroeger nu eenmaal duurzamer materialen werden gebruikt, ontstaat bijna een dubbele stad. In de stad is nog een stad, van oude woorden, opschriften, uitgangborden, gevelstenen. Bijschriften zonder foto.
(uit: De ontsproten Picasso: reizen door kunst en tijd)
Leave a Reply