Gisteren om deze tijd was Ronald Plasterk zijn politieke leven niet zeker – en eerlijk gezegd gaf ik hem geen schijn van kans. Niets wees erop dat hij met de schrik vrij zou komen. Maar ja… politiek, politiek – maar vandaag ziet zijn wereld er weer heel wat rooskleuriger uit, al zal hij vanaf nu beter op zijn woorden moeten passen.
Want wat Bram Vermeulen zong (Politiek), is waar: ‘Als ik niet praat / Heb ik het niet gezegd / Heb ik het niet gezegd / Wist ik er niets van / Kunnen ze mij niets maken / Dus ik praat niet’.
Behalve het onvolledig en onjuist inlichten van de Tweede Kamer wordt Ronald Plasterk verweten dat hij een beetje te gretig ‘ja’ zegt als hem gevraagd wordt voor de camera commentaar te leveren. Hij zou te ijdel zijn en te zeer met zichzelf ingenomen.
Maar is dat niet hoe politici gemaakt worden. Door ‘mannetjesmakers’ als Fons Nieuwenhuijs, die in Vladiwostok! – ‘realliferoman over politiek, media, seks en zogenaamde vriendschap’ – van P.F. Thomése. Fons Nieuwenhuijs die de ambitie heeft om zijn vriend Hans Portielje ‘neer te zetten’ in de Haagse politiek. En dat lukt redelijk:
‘Hé, daar was-ie op tv! Hij moest toegeven dat hij er weer picobello uitzag in zijn off-blue Ermenegildo Zegna-pak. Beter dan in het echt. Het overhemd stond hem perfect. Alsof hij het niet zelf was. Hij verbaasde zich elke keer weer als hij achteraf, met terugwerkende kracht, zijn konterfeitsel in het Hilversumse kunstlicht zag schitteren. Hij kon het nooit helemaal geloven, dat mannetje van licht waarvan iedereen deed of hij het was.
“Zit je jezelf weer te bewonderen? Margot keek even over zijn schouder mee, ging toen verder met het inspecteren van haar kleerkast. Ze wist al wat ze ging aantrekken, zocht voor de zekerheid nog even naar iets beters. “Dat overhemd staat je trouwens goed,” riep ze als iemand die nonchalant iets achter over zijn schouder gooit. Je zou eens iets moois voor mij mogen kopen.’
Maar ook Hans Portielje komt onder vuur te liggen. En hij vindt daar wat van:
‘Werd hij g.v.d. eventjes neergezet als de bureaucratie in eigen persoon, als de verpersoonlijking van die vermaledijde want onpersoonlijke lees onmenselijke politiek. Die zich hier, o buitenkans, aan de praattafel van Robbert voordeed als een echte persoon, zodat we hem konden verscheuren. En met hem de politiek. En met de politiek onze eigen onmacht en ons eigen onvermogen. Politicusje persten, de nationale sport voor dummies. Oppassen nu. Beheers je. Niet opponeren, maar accorderen. Zo heette dat toch, Fons?’
Er zijn mensen die hoewel ze dat niet van plan waren, het debat live gekeken hebben, tot het vonnis geveld werd. Ik niet. Ik ben op enig moment rustig gaan slapen, hoewel ik er niet zeker van ben dat de regering waakt.
Toen ik vanmorgen wakker werd was Ronald Plasterk tot mijn verbazing nog steeds minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties. Omdat hij excuses aanbood en beterschap beloofde.
Leave a Reply