Boeken hebben een omloopsnelheid. In een openbare bibliotheek gaat een boek – afhankelijk van de financiële middelen, de beschikbare ruimte en slijtage – gemiddeld een jaar of acht tot tien mee voordat het wordt afgeschreven. In een boekwinkel moet een titel al veel sneller het veld ruimen.
Zo komt het denk ik dat ik vorig jaar augustus op de Deventer Boekenmarkt – aan het eind van de Deventer Boekenmarkt is daar altijd Kok (niet uit Kampen, maar uit Amsterdam: Oude Hoogstraat), waar ik na een hele dag kieskeurig zijn mijn slag sla en stapelgewijs koop wat in het voorbije jaar en daarvoor mijn aandacht getrokken heeft – De kermis van Gravezuid (2012) van Hannah van Wieringen voor net iets meer dan een euro op de kop tikte.
Binnen twintig minuten koos ik daar een boek of twintig, waaronder ook Slagschaduw van Lilian Blom, Zondagskinderen van Ingmar Bergman, In Florence van Ad ten Bosch, Hannah van Armin Mueller-Stahl, Twee Punt Nul van Gerrit Komrij, Afrika: witte geef geld van Marcia Luyten, Wij zijn Arabieren van Maarten Zeegers en Stemmen uit de oorlog van Rudi Vranckx.
Ik was nieuwsgierig geworden naar het prozadebuut van Hannah van Wieringen vanwege haar nominatie voor de Opzij Literatuurprijs 2013 (de andere genomineerden waren: Vrij man van Nelleke Noordervliet, De ochtend valt van Manon Uphoff, Dorst van Esther Gerritsen en Liefde heeft geen hersens van Mensje van Keulen. Manon Uphoff won).
Inmiddels zijn we alweer een half jaar verder en is de kans klein dat boekwinkels De kermis van Gravezuid op voorraad hebben. En dat terwijl Hannah van Wieringen nu genomineerd is voor de Academica Literatuurprijs, een prijs voor het beste debuut (met haar maken Ineke Riem (Zeven pogingen om een geliefde te wekken) en Naomi Rebekka Boekwijt (Pels) kans).
Pels las ik al. Dat is een tot een eenheid geschreven bundel naar elkaar en in elkaar grijpende verhalen, waarin de personages moeite moeten doen zich tot mensen in hun directe omgeving te verhouden, terwijl het contact met pelsdragende anderen heel natuurlijk lijkt te verlopen. Ik schaarde Pels onder het genre ‘literaire landschapsroman’.
Aan De kermis van Gravezuid ga ik zo snel als andere boeken dat toelaten beginnen. En daarna ga ik op zoek naar Zeven pogingen om een geliefde te wekken.
Leave a Reply