Lezers van het filmtijdschrift Empire vinden dat Showgirls (1995) van Paul Verhoeven hoort bij de slechtste films aller tijden. Waar Showgirls die plaats op deze lijst van geflopte films – gemaakt vanwege het zoveel-jarig bestaan van het tijdschrift – aan te danken heeft: ‘Whether you see it as All About Eve only with the good bits taken out and a naked Elizabeth Berkley put in, or a yet-to-be recognised classic, Showgirls represents a career graveyard for anyone unlucky enough to be cast in it (Elizabeth Berkley, Kyle MacLachlan, Gina Gershon, we’re looking at you). Ignored at the box office, it briefly flourished on DVD, before ending the Nineties claiming the Razzies Worst Picture of the Decade gong – and this was the decade that gave us Batman and Robin.’
Dat Showgirls op die lijst staat, verbaast niet. De film won eerder al acht Razzies: voor ‘slechtste film, ‘slechtste regisseur’, ‘slechtste actrice’, ‘slechtste scenario’, ‘slechtste nieuwe ster’, ‘slechtste titelsong’, ‘slechtste duo op doek’ en in 2000 een ere-Razzie voor de ‘slechtste film van het afgelopen decennium’.
Met de nodige zelfspot onderwerpt Paul Verhoeven Showgirls in Episode 99 van Volgens Verhoeven – deze episode staat in Meer Verhoeven: op stap door de filmgeschiedenis met Paul Verhoeven, een serie die hij maakte met Rob van Scheers – Showgirls aan zijn kritische blik.
Eerst maar even wat hij beoogde: ‘Mij stond destijds een “morality tale” voor ogen, verpakt in een nieuw soort musical, gezet tegen een decor van bloot. Las Vegas gepresenteerd als metafoor voor de Amerikaanse hypocrisie. Géén veredelde pornofilm dus, wat hier en daar wel is beweerd. Porno is oké, maar saai. Ik dacht: dit is leuk. Dit is anders.’
En voor wie de film niet gezien heeft, ook even de link met All about Eve: ‘We hebben de klassieker All about Eve van Joseph L. Mankiewicz erbij gepakt en deze geanalyseerd, en het personage Molly in het scenario van Showgirls geschreven. Zij is natuurlijk rechtstreeks uit All about Eve “geleend”, want daar speelt Celeste Holm als Keren net zo’n zelfde tussenpersoon als Molly. Toen die versie klaar was meende ik: ja, hier kan ik wél iets mee. Ik ga heel veel vanuit mezelf op het verhaal projecteren, en visueel haal ik alles uit de kast: dit kan een interessante film worden. Het thema was goed, daar blijf ik bij. Waarschijnlijk had dit thema een beter scenario verdiend.’
Hoewel Paul Verhoeven een realistische afspiegeling vindt van de Amerikaanse samenleving, geeft hij toe dat de film misschien niet zo geslaagd is. Zou hij een remake mogen maken, dan zou hij het anders doen: ‘Een tweede keer zou ik Showgirls anders aanpakken. Ik zou het verhaal ondersteunen door er een thrillerelement aan toe te voegen. Dat er een moord plaatsvindt, waarmee het zich ontvouwt als een detectiveverhaal.’
Ondanks alles wat er op aan te merken is, blijft Paul Verhoeven echter van zijn film houden: ‘Misschien heb ik wel een blinde vlek voor Showgirls, hoor. Ik ben geloof ik de enige die ‘m echt leuk vindt. Ik hoorde dat Steven Spielberg de film direct na verschijnen thuis heeft bekeken. Halverwege is hij gestopt, en sprak: “Sometimes I hate this town.” Zelfs Gerard Soeteman, mijn vaste Nederlandse scenarist, belde op om te zeggen wat voor een “kutfilm” hij dit vond. Daar staat tegenover dat Showgirls na de fase waarin-ie voor camp doorging, wel wat aan waardering als serieuze satire heeft teruggewonnen. Filmmakers als Jim Jarmusch, Jacques Rivette en Quentin Tarantino hebben een lans voor Showgirls gebroken. Sympathiek, maar van mij hoeft niemand me te verdedigen. Grappiger is eigenlijk wat mij vorig jaar bij het Jesus Seminar overkwam. Na de gebruikelijke zware theologische discussie stapten twee deftige professoren op mij toe. Enigszins besmuikt fluisterden ze: “Wij vinden Showgirls heel goed, hoor!” ’
Leave a Reply