De Utrechtse serieverkrachter die gisteren gepakt werd, inspireerde Renate Dorrestein al in 1995. Zij schreef – getergd door De Celestijnse belofte waarin James Redfield negen inzichten ter stimulering van spirituele groei die James Redfield uitventte – Het tiende inzicht (James Redfield ook, overigens).
Hoe serieus de kwestie van de ‘Uithofverkrachter’ ook toen al genomen werd, Het tiende inzicht van Renate Dorrestein is – natuurlijk, ‘this is Dorrestein’ – een parodie
Renate Dorrestein maakte van de dader iemand die inzichten heeft (en wil verkondigen) en voor wie die inzichten leidend zijn. Althans dat denkt hij zelf. Want hoewel hij van helder en gestructureerd houdt, zijn het zijn impulsen die de doorslag geven. Zijn zelfbeeld matcht niet met zijn handelen, en zijn beeld van de werkelijkheid komt niet overeen met hoe het er in de wereld aan toe gaat.
Ondanks dat kan hij zijn gang gaan en vindt de politie hem niet. En zolang hij vrij rondloopt, moeten vrouwen op hun hoede zijn:
‘De volgende ochtend las hij in de krant dat er extra politie-surveillances zouden worden gehouden in het “door de verkrachter gefrequenteerde gebied”. Vrouwen werd aanbevolen zich daar in het donker zo min mogelijk alleen op te houden. Al diezelfde middag protesteerde een woordvoerster van de Stichting Jogrecht voor Vrouwen op de radio tegen deze waarschuwing.
Naar haar mening waren vrouwen niet degenen aan wie een straatverbod moest worden opgelegd: dat was de omgekeerde wereld.
“In wat voor maatschappij leven we?” vroeg hij hoofdschuddend aan zijn kat Ardanari Iswara.’
Eén keer is hij er bijna bij. Als het gras woordeloos tot hem begint te spreken:
‘Het sprak van goed en kwaad, en van verdriet, verlangen en troost. Het sprak van voeten in kickers en van voeten in sandalen, van blote voeten ook, en van joggende voeten. Het sprak van vertreden worden, hardvochtig vertrapt worden en toch altijd weer opveren.
En hij op zijn beurt sprak over het Tiende Inzicht dat hem was geworden, en hoe dat thuis achter de aduki-bonen op hem wachtte, sidderend van verlangen om voltooid te worden, en het gras zag dat het goed was en zei dat ook. En toen zweeg het. Bijna op hetzelfde moment voelde hij een zware hand op zijn schouder neerkomen.’
De ene agent wil weten of hij onder invloed is. De andere of hij onwel is geworden. Twee keer nee is genoeg om te mogen gaan.
Misschien dat Dorresteins dader wel zo ongrijpbaar was omdat hij zich niet hield aan de logica op basis waarvan profilers daderprofielen opstellen:
‘Hij volgde nooit een vaste route, aangezien Het Eerste Inzicht uit het Manuscript hem had geleerd het toeval te omhelzen. Alles kreeg een nieuwe en meer waarachtige betekenis als je het toeval toeliet. Het wachtte om de hoek op je, geheimzinnig en vol beloften. En wat het belangrijkste was: er zat een karmisch patroon achter. Het toeval bepaalde allerminst toevallig je leven. Je moet je erdoor durven laten sturen, in plaats van zelf verantwoordelijk te willen zijn voor je daden.’
Toeval speelde ook een rol bij de aanhouding van de echte verdachte. Eerder dit jaar werd hij veroordeeld voor fietsendiefstal. Door het DNA dat hij toen moest afstaan, kon hij in verband worden gebracht met drie verkrachtingszaken.
Het tiende inzicht van Renate Dorrestein verscheen als feuilleton in de Volkskrant (hier de eerste aflevering) en daarna als eenmalige, beperkte oplage bij édition Richard.
Leave a Reply