Vlak nadat de MH17 neerstortte, schreef Anne Vegter het gedicht MH17. Een paar dagen later werden vanwege de ‘Dag van nationale rouw’ van de Dichter des Vaderlands nieuwe woorden gevraagd. Het gedicht dat ze toen schreef, noemde ze eenvoudigweg 23 juli 2014:
‘Volgens de dichter Rósewicz begint oneindigheid na het gedicht.
Een ander schreef dat in den beginne het woord, en aan het einde
het lichaam is. In de libelle die een minuut geleden neerstreek
op mijn hand het onverschrokken bewijs van teer en ademend licht.’
In Dit is de dag vertelde ze hoe beide gedichten tot stand kwamen. Ingmar Heytze, die zelf nooit getroost wordt door poëzie en ook niet gelooft in leed van je afschrijven, ging voor het gedicht dat hij vanwege de ‘Dag van nationale rouw’ voor EenVandaag schreef naar een begraafplaats. Het schrijven van Nationale rouw duurde nauwelijks een uur. Ook hij kwam in Dit is de dag aan het woord.
Hennie Boom says
MH17
verdient niet ieder mens het
te sterven tussen schone lakens
de geur van de dood
verdrongen door jasmijn
van ouderdom
steeds lichter zwevend tussen hier en ginder
van jaloersheid niet meer hinder
steeds verder los van het op aarde zijn
Alleen zo kan het draaglijk wezen
berustend in hoe goed het was
maar hoe vaak moeten wij lezen
over weerlozen vergaan tot as
in oorlogen, door ongelukken
ziekte, doodslag, haat en nijd
mensen, niet meer herkenbaar na een aanslag
weggerukt van lief en tijd
kom maar naar huis
ik wacht je op
de landingsbaan
en zie mannen het ondragelijke dragen
naar wat er van jou over is zal ik niet vragen
want in gedachte
heb ik witte lakens
om je heen gevleid