Veel hebben de nieuwe romans van Philip Huff (Boek van de doden) en Hanna Bervoets (Efter) niet met elkaar te maken. Boek van de doden speelt in het heden en toont het lege bestaan van een bijna dertiger die de greep op zijn leven verliest en zich op de golven van de tijd en de sociale media mee laat wiegen.
Efter speelt in de toekomst. De sociale media zijn aan versie 3.0 toe en verliefdheid is een psychische aandoening die met pillen en praat- en zwijgsessies te genezen is. Toch stoelt het leven in Efter nog sterk op het heden, Hanna Bervoets transponeert selectief. Van volkomen vervreemding is geen sprake.
Bioscopen bestaan nog:
‘Weet je nog die keer dat we in de bioscoop zaten en jij opeens in mijn broek greep en mijn piemel vastpakte, en met één enkele vinger mijn ballen aaide terwijl je stoïcijns naar het filmdoek bleef staren? Ook dat doen andere meisjes niet. Ik geloof dat ik nog nooit zo opgewonden geweest ben en nu ben ik bang dat ik ook nooit meer zo opgewonden zal raken.’
Toen ik die zinnen uit Efter las, moest ik aan Felix Post en zijn vriend Mark denken die in Boek van de doden met het meisje Marleen naar de bioscoop gaan. Terwijl ze naar Michael Fassbender en Penelope Cruz kijken, wordt Felix afgeleid:
‘Ineens voel ik iets aan de binnenkant van mijn been. Marleens hand ligt vlak bij mijn lul. Zij kijkt me niet aan. Haar voorhoofd schittert in het licht van het bioscoopscherm.’
Als ze verder gaat, verlaat Felix de zaal om niet meer terug te keren. De volgende dag wordt hij door Mark gebeld:
‘Mijn telefoon trilt. Ik schrik ervan. Het is Mark. Ik neem op zonder na te denken. Mark vraagt niet hoe het is of waar ik gisteren ben gebleven, maar begint meteen te praten. Hij klinkt heel ver weg. Hij zegt dat de film niet goed was. Dat had hij ook wel door. “Maar zij,” zegt hij, “ze begon de hele tijd te zuchten. Dus ik zeg tegen haar dat ze stil moet zijn. Maar haar hand ligt dus op mijn been, gevaarlijk dicht bij mijn lul. Ik leun opzij en zeg: “Wat doe je? We zitten in de film.” ’
Toeval? Waarschijnlijk wel.
Maar door dit ‘toeval’ begint het idee dat Boek van de doden en Efter niet zo heel veel met elkaar te maken hebben – Philip Huff laat zijn Felix Post voornamelijk in zelf veroorzaakte ellende wentelen, terwijl Hanna Bervoets een groter maatschappelijk probleem aankaart, waaraan haar personages ondergeschikt zijn – te kantelen. Philip Huff en Hanna Bervoets – generatiegenoten, volgens Das Magazin horend bij de tien beste jonge schrijvers van Nederland en Vlaanderen, ze zaten tijdens de Uitmarkt en Manuscripta samen met Thomas Heerma van Voss (ook uitverkoren door Das Magazin) achter één tafel – pakken het dan wel heel anders aan, maar hun romans zijn beide stevig in het nu – ja, zelfs het met futuristische trekken behepte Efter – geworteld. Het heden waar veel schijn en ijlheid is, en manipulatie aan de orde van de dag is.
Leave a Reply