Het kan natuurlijk aan mij liggen, maar ik vond Une nouvelle amie van François Ozon geen ‘sprookjesachtig en komisch melodrama over seks en vriendschap’ (dat zijn de woorden waarmee in de filmagenda gepoogd wordt de lading van de film te dekken).
Hoewel ik weet dat François Ozon heel verschillende tonen aan kan slaan, heb ik de neiging om de verhalen die hij vertelt serieus te nemen. Zeker als hij het over de dood en het rouwen heeft. Sous le sable en Le temps qui reste (samen met Le refuge vormen die films een trilogie over de dood) horen wat mij betreft tot het beste dat hij gemaakt heeft.
In Une nouvelle amie gaat er iemand dood en wordt er – onconventioneel – gerouwd, maar ik geloof niet dat het François Ozons bedoeling is dat Une nouvelle amie gezien wordt als een film over verlies en rouw. Ik denk dat hij liever heeft dat ik zijn verhaal zie als een zedenschets.
Maar als ik naar Une nouvelle amie kijk alsof het een zedenschets is, dan vind ik het lastig om het gedrag van de belangrijkste personages serieus te nemen. Serieus in de zin van geloofwaardig. En dat moet ondanks het genre, want een zedenschets die niet correspondeert met de werkelijkheid waar de draak mee gestoken wordt, schiet zijn doel voorbij.
De verwarring die François Ozon in zijn film sticht door uiterlijk, innerlijk, gevoel en geaardheid op één hoop te gooien, maakte dat ik niet om Une nouvelle amie kon lachen. Ook al is dat wat veel mensen doen als het op genderidentiteit aankomt.
Une nouvelle amie is gebaseerd op The New Girlfriend van Ruth Rendell. Doorgaans lees ik Ruth Rendell niet. Naar Ruth Rendell kijk ik. Naar haar inspector Wexford dan. Voor The New Girlfriend maakte ik een uitzondering.
The New Girlfriend is een heel ander verhaal dan Une nouvelle amie. Er gaat geen BFF – Best Friend Forever – dood en er wordt niet gerouwd. Er komt wel een David in voor die zich af en toe als vrouw wil kleden. Een David die in die gedaante regelmatig op stap gaat met Christine. Maar net als Une nouvelle amie gaat The New Girlfriend eigenlijk niet over David. Zijn in de ogen van argeloze lezers en kijkers excentrieke gedrag leidt de aandacht af van de ontwikkeling die Christine – Claire in Une nouvelle amie – doormaakt.
Nu ik The New Girlfriend gelezen heb, begrijp ik beter waar sommige zinnen in Une nouvelle amie vandaan komen, maar eigenlijk hebben beide verhalen heel weinig met elkaar te maken. Zo weinig dat van een verhaalverfilming geen sprake is.
Hoe komt het toch dat François Ozon als hij het verhaal van een ander als uitgangspunt neemt zo vaak de plank misslaat.
Leave a Reply