Nog niet zo lang geleden bezocht ik in het Betty Asfalt Complex aan de Nieuwezijds Voorburgwal een Open B.A.C. waar jong en oud talent de kans krijgt te try-outen. Op de betreffende avond was Ivo de Wijs master of ceremony. Hij dichtte de optredens aan elkaar. Onder het dichten liet hij de naam van de ook door hem bewonderde Drs. P vallen. Uit wat hij zei, maakte ik op dat het niet zo goed ging met dé drs. van Nederland, en dat speet mij zeer.
Mijn vermoeden dat ook Heinz Hermann Polzer niet het eeuwige leven heeft, is inmiddels bewaarheid geworden. Zelfs de 99 heeft hij niet gehaald. Hij werd maar 95.
Een keer verkeerde ik in zijn goede gezelschap. Dat was in jeugdherberg ‘De Grote Beer’ in Apeldoorn. Helaas moest ik hem toen met minstens honderd andere aspirant-assistent-bibliothecarissen delen. Het plan was dat hij ons zou leren dichten.
Ik kan me niet herinneren dat ik met een tastbaar resultaat huiswaarts keren. Ik kan me alleen Knolrapen, lof, schorseneren en prei herinneren.
Sinds die dag in 1981 kan ik geen knolrapen, lof, schorseneren of prei te eten zonder aan de Drs te denken.
(Overigens: de dag nadat Drs. P trachtte ons het dichten bij te brengen, mocht Ivo de Wijs een poging wagen. Daar herinner ik me nog minder van. Alleen dat ik na afloop heel verdienstelijk heb staan badmintonnen.)
Drs. P. Hij kon het dichten niet laten. Op de valreep schreef hij nog een overlijdens-ollekebolleke.
Leave a Reply