Ik kan me niet herinneren dat ik het me toen, toen ik Bruiloft aan zee van Abdelkader Benali las – en dat was niet meteen toen het verscheen, maar toch al een hele tijd geleden – is opgevallen. Ik geloof niet dat ik me toen afvroeg wie de maker van het schilderij op de cover van deze debuutroman was.
De maker is Matisse, die het uitzicht vanuit zijn hotelkamer in Tanger schilderde. La Fenêtre à Tanger heet het schilderij dat in het colofon vermeld wordt als ‘Illustratie omslag: Henri Matisse’.
Het was niet Abdelkader Benali die het uitkoos voor de cover, maar degene die er misschien nog wel meer dan Benali zelf belang bij had dat het boek goed zou verkopen:
‘ “Wie?”
“Henri. Matisse.” Mijn eerste uitgever, Oscar van Gelderen, spreekt de naam nogmaals uit, deze keer wat minder terloops als hij ziet dat de naam mij niets zegt. “Franse schilder. In Marokko geweest. Tanger. Anglicaanse kerk. Dit schilderij zal het omslag van je boek sieren.”
Mijn boek is mijn debuutroman, Bruiloft aan zee. Piepjong is de aankomende auteur. Romans schrijven is steeplechase lopen, met om de paar honderd vlakke meters plotseling een lastige hobbel. Ik kan het. Achttien jaar oud, en dan al gesierd met ene Henri Matisse. Bij thuiskomst in de plaatselijke bibliotheek maar even naam een rugnummer opzoeken, neem ik me voor. Kennis achteraf is ook macht’,
schrijft de inmiddels veel ervarener schrijver Abdelkader Benali in Het blauw van de zee en het blauw van de stad: een reis door Tanger met Benali en Matisse. Een boek(je) dat verscheen ter gelegenheid van de tentoonstelling De oase van Matisse in het Stedelijk Museum van Amsterdam (vandaag de laatste dag).
Abdelkader Benali maakt van Het blauw van de zee en het blauw van de stad een klein, rond verhaal. Een verhaal in de vorm van een zoektocht. Een zoektocht naar de schilder. Een zoektocht naar identiteit. Een zoektocht naar het uitzicht door de schilder verbeeld.
Terwijl hij zoekt, kom ik allerlei bekenden tegen. Ik krijg zomaar zin om ook te zoeken.
Leave a Reply