Na vijftig bladzijden De geschiedenis van mijn tanden heb ik nog geen idee waar Valeria Luiselli naar toe wil. Haar personage Gustavo Sánchez Sánchez – alias Snelweg – heeft mij al verschillende keren op het verkeerde been gezet. Ondanks dat kan ik nog niet beoordelen hoe betrouwbaar hij is, als mens en/of als verteller, want ik weet nog niet wie P. Menard is, die op het titelblad genoemd wordt als degene die
Een roman in zeven afleveringen geschreven door Valeria Luiselli * De geschiedenis van mijn tanden oftewel de levensloop en omzwervingen van Gustavo Sánchez Sánchez, alias Snelweg, alsmede zijn veilingcatalogus, waarin opgenomen de parabolische, hyperbolische, elliptische en allegorische uitweidingen, plus een circulaire rondgang langs beroemde plekken uit Snelwegs leven
(op zoek naar de vertaling van deze zin vond ik: copyright Nederlandse vertaling: © P. Menard en Uitgeverij Karaat, Amsterdam)
opgetekend heeft.
Misschien dat de verantwoording en het dankwoord uitsluitsel geven, maar op die vier bladzijden wil ik niet vooruitlopen. Ze staan niet voor niets achter in het boek.
Het komt niet zo vaak voor dat je onbevangen kunt lezen. Dat de (af)loop van een verhaal zich niet laten raden.
Ik weet inmiddels wel dat Gustavo Sánchez Sánchez (of Valeria Luiselli of P. Menard) Leroy Van Dyke en het nummer The Auctioneer niet uit zijn/haar duim gezogen heeft.
(Als Gustavo Sánchez Sánchez – ‘Ik ben de beste veilingmeester ter wereld. Maar niemand weet dat omdat ik nogal bescheiden ben’ – de naam van ‘onze grote veilinggrootmeester en countryzanger Leroy van Dyke’ uitspreekt, krijgt hij zin om te applaudisseren.
Ik niet. Ik wilde vooral verder lezen.)
Leave a Reply