Dacht ik tijdens het lezen van Het Museum van de Verloren Geliefden van Abdelkader Benali. Zo’n vriend die zijn best doet om een van de aardbodem verdwenen museum in de originele staat terug te brengen. Dat het betreffende museum – in dit geval ‘Het Museum van de Verloren Geliefden’ – misschien wel helemaal nooit bestaan heeft, doet er niet toe. Iemand bewaart er dierbare herinneringen aan, dus wat doe je dan als vriend…
Herinneringen genereren. En zoals dat gaat met herinneringen: die kun je oproepen, ook als het onmogelijk is ze te hebben. Als je maar heel stellig bent in het poneren van wat feiten hadden kunnen zijn.
‘Gezocht: personen die twintig jaar geleden het Museum van de Verloren Geliefden hebben bezocht in de regio A. Het gaat om een museum waar geliefden die uit elkaar waren gegaan hun aandenken aan de relatie konden opsturen. Van het museum en de directeur ontbreekt elk spoor. Het museum had maar één deur, die dienstdeed als ingang en als uitgang. Alle informatie welkom.’
Dankzij de hulp van velen krijgt ‘Het Museum van de Verloren Geliefden’ vorm.
En dat allemaal omdat Alexander zin kreeg in een Raket-ijsje en door dat ijsje weer aan de bezoekjes moest denken die hij met zijn verdrietige vader aan ‘Het Museum van de Verloren Geliefden’ bracht.
Had ik zo’n vriend, dan riep ik zijn hulp in bij het terugvinden van het Marco Polo Museum in Venetië.
Leave a Reply