Om de eenzaamheid te verdrijven heeft de ik in In het buitengebied: roman in verhalen van Adriaan van Dis zich in het eerste hoofdstuk verzekerd van het gezelschap van Akiko. Hij heeft haar via internet ontmoet, begon met enige gêne met haar te mailen, raakte onder de indruk van haar schoonheid en intelligentie en droeg haar uiteindelijk over de drempel.
Uiteindelijk maakt zij ook kennis met zijn werk – hij schrijft – en wil hij weten wat zij zijn mooiste boek vindt. Daar hoeft ze niet over na te denken: 二重の愛.
Ik weet onmiddellijk welk boek zij bedoelt. Daarvoor heb ik de volgende zin
‘Precies wat ik wou horen. Een schrijver houdt het meest van zijn minst begrepen boek’
eigenlijk niet nodig.
Maar ik wil het natuurlijk toch zeker weten. Dat kost enige moeite tot ik op het lumineuze idee kom om de computer het werk te laten doen. Precies wat ik dacht:
Leave a Reply