‘De cruciale vraag: hoe kan de man die er niet is, toch zo aanwezig zijn dat je wenst dat hij weggaat? En: hoe weet de spreker dat het steeds dezelfde afwezigheid is, hoe herkent hij een man die er niet is?’
vraagt Nino, degene die in Grime van Wytske Versteeg het verhaal mag vertellen, zich af naar aanleiding van het gedicht Antigonish van William Hughes Mearns:
As I was going up the stair
I met a man who wasn’t there!
He wasn’t there again today,
Oh how I wish he’d go away!
When I came home last night at three,
The man was waiting there for me
But when I looked around the hall,
I couldn’t see him there at all!
Go away, go away, don’t you come back any more!
Go away, go away, and please don’t slam the door…
Last night I saw upon the stair,
A little man who wasn’t there,
He wasn’t there again today
Oh, how I wish he’d go away…
Nino citeert de eerste strofe van het gedicht van William Hughes Mearns als hij rapporteert over een bezoek dat hij heeft gebracht aan de ouders van Suyin, zijn voormalige huisgenote/geliefde, met wie het niet goed gaat sinds ze definitief in de greep is van Grime, een man zonder gezicht, die steeds weer opduikt.
Hij wil weten hoe Suyin in de ban van Grime geraakt is en in hoeverre hij en huisgenoten Michael en Sophie, met wie hij inmiddels getrouwd is – met zijn vieren bewoonden ze het blauwe huis op het terrein van Shelterwood, een alternatieve kunstacademie – daar medeverantwoordelijk voor zijn.
De vragen en het gedicht van William Hughes Mearns lijken relevant, maar ik heb Grime nog niet uit dus een definitief oordeel kan ik nog niet vellen.
Of dat ook geldt voor het citeren van zinnen uit The man who sold the world van David Bowie, dat volgens Nino een variant op het gedicht van Mearns kan ik nog helemaal niet beoordelen. Ik weet na het lezen van de tekst zelfs nog niet zeker of ik het wel een variant op Mearns vind of gewoon een tekst à la Bowie:
We passed upon the stair
We spoke of was and when
Although I wasn’t there
He said I was his friend
Which came as some surprise
I spoke into his eyes
I thought you died alone
A long long time ago
Oh no, not me
I never lost control
You’re face to face
With the man who sold the world
I laughed and shook his hand
And made my way back home
I searched for form and land
For years and years I roamed
I gazed a gazley stare
At all the millions here
We must have died alone
A long long time ago
Who knows
Not me
We never lost control
You’re face to face
With the man who sold the world
Who knows
Not me
We never lost control
You’re face to face
With the man who sold the world.
Leave a Reply