Een week of wat geleden kreeg ik van een vriendin een doos boeken. Ze weet dat boeken hier altijd welkom zijn. Maar ook dat ik, vanwege overcompleet, inmiddels toch een klein beetje selectief moet zijn. Dus neemt ze het me niet kwalijk als ik kritisch door het aanbod heenga. Dat doe ik overigens pas als zij weer vertrokken is.
Dit keer viel er weinig te schiften: bijna alles was interessant. Van vier boeken vond ik uiteindelijk dat ze aan mij ook niet besteed waren. Totdat ik Aletta…. en later opensloeg.
Stomverbaasd was ik toen ik het handschrift van een oud-collega herkende die waarschijnlijk al ver voor de tijd dat ik in de bibliotheek waar dit boek ooit deel van de collectie uitmaakte, vond dat het verouderd was.
Geen idee hoe dat boek uit een kleine bibliotheek in het oosten van het land in de boekenkast van een vriendin in Frankrijk belandde.
Even overwoog ik het boek toch te houden. Toen legde het bij de andere drie op de stapel. Ondanks de stempels en ondanks het overbekende handschrift kan Aletta…. en later zich niet meten met bijvoorbeeld het verzameld proza 1 & 2 van Slauerhoff en Verhalen & dagboekbladen en Toneelstukken & brieven van Isaak Babel.
Leave a Reply