Toen ik na afloop van een geslaagd gesprek nog een stukje opliep met Cees Nooteboom richting een station brandde er nog één vraag op mijn lippen. Een vraag die helemaal niets met zijn werk te maken had, en daarom tot dan toe ongesteld gebleven was. Hoewel Cees Nooteboom mij de aangewezen persoon leek om haar te beantwoorden (en ik ten einde raad was: zelf had ik uitgebreid gezocht, maar het antwoord niet gevonden), moest ik moed verzamelen om mijn vraag te stellen. Het gesprek was voorbij en onze rollen waren uitgespeeld. Cees Nooteboom was weliswaar nog steeds Cees Nooteboom, maar ik niet langer de moderator van een literaire activiteit die ik bijna twee uur was geweest. Ik was weer gewoon de lezer die ik ook voordat het acht uur werd was. Aan het feit dat ik bijna het complete oeuvre van Cees Nooteboom in een uitpuilende koffer achter me aantrok, meende ik geen enkel recht te kunnen ontlenen.
De vraag die ik wilde stellen, betrof Marco Polo. Ik bewaar dierbare herinneringen aan mijn bezoek aan een aan hem gewijd museum in Venetië; het achtjarige meisje dat ik in 1971 was, bleek behoorlijk onder de indruk van zijn rode jas.
Van dat museum ontbreekt in de tegenwoordige tijd elk spoor. Het wordt niet vermeld in reisgidsen en zelfs Google brengt geen uitkomst. Dus had ik al mijn hoop op Cees Nooteboom gevestigd. Hij was volgens mij vaak genoeg in Venetië geweest om het museum te kunnen kennen.
Me realiserend dat mijn kansen over tweehonderdvijftig meter verkeken zouden zijn, verzamelde ik moed en stelde mijn vraag: ‘Bent u wel eens in het Marco Polo Museum in Venetië geweest?’
Mijn hoop vervloog in een mum van tijd. Cees Nooteboom keek opzij en zei te betwijfelen of er in Venetië wel een aan Marco Polo Museum bestaat.
Dat gesprek vond zeven jaar geleden plaats, en Nootebooms langverwachte boek over Venetië – Venetië. De leeuw, de stad en het water – is vorige week verschenen. Ik ben op bladzijde 173. De naam Marco Polo is inmiddels een paar keer gevallen, maar veel woorden maakt Cees Nooteboom nog niet aan hem vuil. Ondanks dat blijf ik mijn hoop op hem vestigen, want stilletjes hoop ik dat hij zich tijdens de voorbereidingen van zijn boek mijn vraag herinnerde en op onderzoek uitgegaan is.
Mocht hij zich mij en mijn vraag niet herinneren: even goede vrienden. En Venetië. De leeuw, de stad en het water is er niet minder om. Man, wat kan die man mooi observeren en dat wat hij gezien heeft in woorden vangen. Maar dat wist ik al. Zijn oeuvre staat hier gelezen in de kast.
Venetië. De leeuw, de stad en het water
Cees Nooteboom (met foto’s van Simone Sassen)
Amsterdam : De Bezige Bij, 2019
ISBN 978-94-031-2190-1
Leave a Reply