Christine Otten en Erik Kessels – Good luck: Betty en Pierre Vincent vastgehouden en verteld door

– Het leven zoals het zou kunnen zijn –

Erik Kessels verzamelt foto’s. Geen foto’s waarop het predikaat kunst van toepassing is, Kessels verzamelt kiekjes. Op rommelmarkten en ruilbeurzen ‘eigent’ hij zich de beeltenissen van anonieme anderen toe. Zijn collectie is vermaard. Delen ervan zijn, thematisch geordend, gepubliceerd. Uit die inmiddels omvangrijke verzameling zocht hij samen met schrijfster Christine Otten naar een serie foto’s die de basis kon vormen voor een geschreven portret. Zo begon Good luck.

Terugkerend op de foto’s die zij kozen: een gezette, goedlachse vrouw; een man in een overall en een heleboel poppen. Welk verhaal zou schuil kunnen gaan achter die façade? Christine Otten deed wat alle schrijvers doen: zij creëerde personages en verzon hun levens: Betty en Pierre Vincent, een kinderloos gebleven echtpaar. Kinderloos maar met een kinderwens; vandaar de poppen, surrogaatkinderen. En Betty, die heeft een geheim; een verhaal heeft nu eenmaal een motor nodig.

Good luck opent met Claire, die bladert in een fotoboek dat toebehoort aan haar biologische moeder. Al bladerend ontvouwt zij het verhaal van haar adoptie, de liefde van haar moeder voor huisvriend Martin en het kind dat uit die verborgen relatie geboren is. Ze staat op het punt haar biologische moeder voor het eerst te bezoeken.

Ook die moeder, Betty, krijgt een stem. In het verpleeghuis kijkt zij zonder schuld en schaamte terug op het verleden. Ze heeft geen weet van de komst van haar dochter.

Samen met haar dochter op weg naar haar biologische moeder realiseert Claire zich dat ze al genoeg weet, dat de foto’s en brieven genoeg hebben prijsgegeven. Haar moeder zien, is genoeg. Daarna gaat ze. Haar moeder is zich niet bewust van haar nabijheid.

Van de 144 bladzijden die Good luck telt, worden de meeste gevuld door ‘de foto’s’. Voor het grote verhaal dat zij vertelt, heeft Christine Otten verrassend weinig woorden nodig. Zij slaagt er bovendien in licht te schrijven over een taboe-onderwerp. Gewaagd is het echter wel om willekeurige mensen met dit verhaal op te zadelen. In het colofon staat dat de CPNB getracht heeft de rechthebbenden van het gebruikte beeldmateriaal te achterhalen. Wie meent rechten te kunnen gelden, wordt uitgenodigd zich te melden. Wat als…

De uitvoering van dit boekenweekessay bewijst dat ook een papieren boek in tijden van digitalisering bestaansrecht heeft.