– Wachten na de dood –

Na de zelfmoord van haar tante keert de naamloze ‘ik’ in Het schuwste dier, de debuutroman van Eva Meijer, overhaast uit Engeland terug. In omgekeerde richting maakt ze de reis die ze een paar maanden daarvoor maakte in de veronderstelling langer weg te blijven. Thuis stuit ze op haar familie, die haar één dag rouwen vooruit is. Met schijnbare distantie doet de ‘ik’ verslag van de staat waarin zij haar verwanten aantreft en de gebeurtenissen tijdens de zeven dagen waarin de dood verklaard, de begrafenis geregeld en het verlies verwerkt moet worden. Als de sfeer haar te benauwend wordt – en dat is heel regelmatig het geval – vlucht ze het huis uit om haar sigaretje te roken, een hond uit te laten, van oude bekenden te vervreemden of zich te laten verleiden tot verliefdheid.

Wachten na de dood in een cocon van verdriet, Eva Meijer, maakt op een prettige manier gebruik van die omstandigheden. Ze geeft haar personages rouwen als excuus voor zonderling gedrag. Zolang de begrafenisondernemer met zijn te harde stem er is kan er nog schuld afgeschoven worden. Maar weer alleen moeten ze met zichzelf en de situatie in het reine zien te komen. Ieder voor zich en ook nog eens samen. De ‘ik’ fungeert daarbij als observator en katalysator. Ze krijgt van Eva Meijer voldoende idioom en een eigen toon om verslag te doen.

Het is voor een belangrijk deel de taal die Het schuwste dier maakt. Eva Meijer kan personages oneliners – ‘ze droeg naaldhakken waar ze op liep alsof het gympen waren’ (p. 134) – in de mond leggen, maar ze ook eindeloos in cirkeltjes laten redeneren – ‘als ik verdwijn zal ik nooit weten of ik echt verdwenen ben, want op het moment dat ik verdwenen ben, ben ik er niet meer om me te realiseren dat ik verdwenen ben’ (p. 130).

Soms vindt ze iets de moeite van het beschrijven waard dat vaak waargenomen maar nooit beschreven wordt, zoals de hydrologische cyclus van een vaatdoekje op een aanrecht (p. 79). Gewone zinnen schrijven kan ze ook en soms lukt het zinnen vinden niet optimaal: dan valt het staccato op in herhalingen.