Dimitri Verhulst – Monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten

– Het betere geschenk van 2011 –

Wielerprins Jens de Gendt is tijdens een vakantie in Senegal onder verdachte omstandigheden om het leven gekomen. De laatste die hem levend heeft gezien is Seynabou, die hem meenam naar La Maison Grise om er de liefde met hem te bedrijven. Niet omdat dat haar beroep is – want hoer is ze, al noemt ze zich liever gazelle – maar omdat ze hoopte via deze man aan haar lot te ontsnappen.

Monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten is het pleidooi dat Seynabou voor zichzelf houdt. Want ook al heeft ze de schijn tegen, ook al heeft ze misschien niet helemaal de waarheid gesproken tegen de politie: zij heeft Jens de Gendt niet gedood.

Het is een heel gedetailleerde reconstructie die zij maakt van de bewuste avond, de erop volgende nacht, maar ook van de dagen daarna, die zij in een cel doorbracht op verdenking van moord. Dimitri Verhulst maakt optimaal gebruik van de mogelijkheden die een monoloog biedt. Hij kruipt in Seynabou’s hoofd – of was het nou andersom? – en laat haar aan één stuk door praten praten praten.

Natuurlijk fantaseert Verhulst haar werkelijkheid, wat hij feitelijk weet is – waarschijnlijk – bij lange na niet genoeg, en vast niet geschikt voor integraal hergebruik. Hij brengt ritme in zijn vertelling, weet waar hij gas terug moet nemen en waar hij een extra tandje bij moet steken. Hij treft juiste tonen, orkestreert stemmingen.

Dimitri Verhulst schreef deze novelle in opdracht van de Bijenkorf. Al jaren levert deze winkelketen in haar Boekenmaand een alternatief ‘boekenweekgeschenk’. Ook dit jaar is het beter dan het officiële. Waarom? Het is waarachtiger, taalvirtuoser en er staat geen schrijver tussen lezer en tekst. Verhulst maakt van een zaak, waar veel Vlamingen en veel wielerliefhebbers van in de ban raakten, literatuur. Literatuur die je kunt genieten zonder van de koers te houden.

Mocht de lezer enige overeenkomst zien tussen dit verhaal en de situatie rondom dood van wielrenner Frank Vandenbroucke – niet de verwarren met Frank Van den Broucke  de minister: nog in leven, maar wel politiek kaltgestellt – dan is dat geen toeval. ‘Maar’, aldus Dimitri Verhulst, ‘het zou volkomen onjuist en zelfs gevaarlijk zijn om de reminiscentie te nemen voor de eigenlijke werkelijkheid.’ Waarvan acte.