HANTA

Literatuur en meer

  • Home
  • Over Hanta
  • Contact
  • Privacy statement
  • Columns
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Blog
  • Meer
    • Liliane leest
    • Kettinglezen & rijgschrijven
    • Mediamoment
    • Sportzomers en -winters!
    • Zomergasten
    • Thuisblijfreizen
    • Bouke’s blues
    • Proza
    • Poëzie
You are here: Home / Alles / (non-)fictie / Dimitri Verhulst – Monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten

Dimitri Verhulst – Monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten

11/05/2011 by Liliane Waanders 1 Comment

Monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten - Dimitri Verhulst– Het betere geschenk van 2011 –

Wielerprins Jens de Gendt is tijdens een vakantie in Senegal onder verdachte omstandigheden om het leven gekomen. De laatste die hem levend heeft gezien is Seynabou, die hem meenam naar La Maison Grise om er de liefde met hem te bedrijven. Niet omdat dat haar beroep is – want hoer is ze, al noemt ze zich liever gazelle – maar omdat ze hoopte via deze man aan haar lot te ontsnappen.

Monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten is het pleidooi dat Seynabou voor zichzelf houdt. Want ook al heeft ze de schijn tegen, ook al heeft ze misschien niet helemaal de waarheid gesproken tegen de politie: zij heeft Jens de Gendt niet gedood.

Het is een heel gedetailleerde reconstructie die zij maakt van de bewuste avond, de erop volgende nacht, maar ook van de dagen daarna, die zij in een cel doorbracht op verdenking van moord. Dimitri Verhulst maakt optimaal gebruik van de mogelijkheden die een monoloog biedt. Hij kruipt in Seynabou’s hoofd – of was het nou andersom? – en laat haar aan één stuk door praten praten praten.

Natuurlijk fantaseert Verhulst haar werkelijkheid, wat hij feitelijk weet is – waarschijnlijk – bij lange na niet genoeg, en vast niet geschikt voor integraal hergebruik. Hij brengt ritme in zijn vertelling, weet waar hij gas terug moet nemen en waar hij een extra tandje bij moet steken. Hij treft juiste tonen, orkestreert stemmingen.

Dimitri Verhulst schreef deze novelle in opdracht van de Bijenkorf. Al jaren levert deze winkelketen in haar Boekenmaand een alternatief ‘boekenweekgeschenk’. Ook dit jaar is het beter dan het officiële. Waarom? Het is waarachtiger, taalvirtuoser en er staat geen schrijver tussen lezer en tekst. Verhulst maakt van een zaak, waar veel Vlamingen en veel wielerliefhebbers van in de ban raakten, literatuur. Literatuur die je kunt genieten zonder van de koers te houden.

Mocht de lezer enige overeenkomst zien tussen dit verhaal en de situatie rondom dood van wielrenner Frank Vandenbroucke – niet de verwarren met Frank Van den Broucke  de minister: nog in leven, maar wel politiek kaltgestellt – dan is dat geen toeval. ‘Maar’, aldus Dimitri Verhulst, ‘het zou volkomen onjuist en zelfs gevaarlijk zijn om de reminiscentie te nemen voor de eigenlijke werkelijkheid.’ Waarvan acte.

 

Misschien ook interessant:

  1. Louteringsberg – Marcel Möring
  2. De laatste liefde van mijn moeder – Dimitri Verhulst
  3. De schuldigen – Thomas van Aalten
  4. De parvenu – Mark Schalekamp

Filed Under: (non-)fictie, prozarecensies, recensies Tagged With: Dimitri Verhulst, monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten, roman

Comments

  1. marina says

    11/05/2011 at 19:55

    Leuk om te lezen, Liliane. Zeker als je weet dat jijzelf ook bepaald geen slechte monoloogschrijfster bent :-)
    Liefs, Marina

    Reply

Leave a Reply Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Zoeken

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Nieuwste berichten

  • Alkibiades, met de klemtoon op ‘bi’ (of toch op de ‘a’?)
  • Oosterpark 82
  • Werk in uitvoering: vertalen in een achterkamer
  • De koning tussen twee Dichters des Vaderlands in
  • Honderd jaar PEN (CLUB) Nederland: een beknopte geschiedenis

Spotlight

Auteurs

  • Liliane Waanders

Meest gelezen deze week

Tags

Abdelkader Benali Adriaan van Dis Arnon Grunberg beeldende kunst boek boeken boekenweek Cees Nooteboom column De wereld draait door dood dwdd film fotografie gedicht Ilja Leonard Pfeijffer Jan Brokken journalistiek K.Schippers kunst lezen literatuur Louise O. Fresco Marguerite Duras Oek de Jong Olympische Spelen Poetry International poëzie recensie roman Rotterdam schrijven sportzomer sportzomer 2012 sportzomer 2013 sportzomer 2014 stoïcijn tennissen Tour de France vertalen Virginia Woolf voetballen wielrennen William Shakespeare zomergasten

Zoeken

Volg Hanta

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Hoofdmenu

  • Home
  • Over Hanta
  • Columns en beschouwingen
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Meer
  • Contact
  • Privacy statement

Rubrieken

  • Liliane leest
  • Kettinglezen & rijgschrijven
  • Mediamoment
  • Sportzomers en -winters!
  • Zomergasten
  • Thuisblijfreizen
  • Bouke’s blues
  • Proza
  • Poëzie

Net binnen

  • Alkibiades, met de klemtoon op ‘bi’ (of toch op de ‘a’?)
  • Oosterpark 82
  • Werk in uitvoering: vertalen in een achterkamer

Archief

Auteurs

  • Liliane Waanders

Copyright © 2023 · News Pro Theme on Genesis Framework · WordPress · Log in

Hanta gebruikt cookies. Omdat een blog runnen zonder nou eenmaal niet kan. Wilt u geen cookies, zie dan de instructies hier: Meer over cookies Ok, ik snap het
Privacy & Cookies
Necessary Always Enabled