Tussen de middag zat ik op het stoeltje voor de gesloten pizzeria. Een plat dak en twee boomkruinen vormden een luik waar de zon precies doorheen scheen. Alleen mijn gezicht ving de stralen op en werd lekker warm, maar ik kon geen twee seconden mijn ogen dichthouden.
Links van me stonden een grote oudere man en een klein oud vrouwtje met elkaar te praten. De vrouw helde opzij en naar voren en naar achter, dat bepaalde de grote hond aan de riem. En de riem, die ze met twee handen vasthield, was meerdere keren om een arm gewikkeld, zodat de lijn heel kort was. De rug van de hond, die heel zwaar blafte, kwam tot vlak boven haar middel.
De man stond met zijn rug naar mij toe en zij met haar gezicht, dus ik bereidde me er al op voor dat zij en dat bakbeest elk moment voorlangs zouden lopen. Het was niet moeilijk voor te stellen hoe de hond op mij afstormde terwijl zij erachteraan stuiterde, van de ene op de andere heup. Ik kon natuurlijk gewoon opstaan en weglopen, maar daarmee zou ik de grens overschrijden die van mijn afkeer een angst maakt, een fobie. En daar heb ik er al genoeg van. Ik bleef dus zitten en probeerde me ervan af te sluiten, mijn ogen dicht te houden, te luisteren naar de geluiden om me heen, naar de zinnen die zich vormden. Maar ik bleef spieken.
Ik kon ook niet horen of het gesprek al bijna voorbij was. Van rechts blies een stevige wind door de straat, droge bladeren schuurden en krasten hard over de klinkers. De bomen stonden zo dicht bij elkaar dat de kruinen in elkaar overgingen en het geritsel me in golven tegemoet kwam.
Vlak voor ik opnieuw mijn ogen dichtkneep, hoorde ik de man gedag zeggen. Ik hield mijn adem in, ging rechtop zitten en keek naar links. De man stak zwaaiend de straat over. De vrouw draaide zich om en liep van mij weg, achter haar hond aan.
Ik zakte weer onderuit en deed mijn ogen dicht, waarna de warmte achter een wolk verdween en ik helemaal in de schaduw zat. De kou trok door mijn kleren heen in mijn huid.
Eenmaal terug op kantoor, achter mijn bureau, scheen de zon weer volop. De hele middag.
Leave a Reply