Coen Peppelenbos – Vallende mannen

,,Die gaan hard vallen”, zei een vriend toen hij de coverfoto zag van Coen Peppelenbos’ tweede dichtbundel Vallende mannen. Ik zag drie mannen horizontaal over een grasveld vliegen, de blik strak vooruit; hij zag drie vallende mannen. En misschien heeft mijn vriend wel gelijk, want er wordt nogal wat afgevallen in deze bundel. Na de skater uit het openingsgedicht die nog ‘lijkt te zweven’ komen we onder andere tegen: een zus die een been breekt, vallende stenen die een man verpletteren en een student die uit een raam valt. Daarvoor hebben we al gelezen hoe de ik-persoon in het gedicht ‘Vliegen’ toen hij kind was nog kon vliegen, echter: ‘Later ben ik het / vliegen verleerd en kon ik alleen nog maar vallen. / Ook dat kan ik heel goed. Vallen is het residu / van vliegen.’ We willen graag vliegen, maar kunnen het niet.

Een sterke vrijheidswens spreekt uit de gedichten waar vogels in voorkomen. Steeds opnieuw zien personages uit Peppelenbos’ gedichten vogels op het moment dat situaties ze neertrekken. Want dat is wat de dichter doet: in simpele bewoordingen vertelt hij kleine anekdotes, die ons uiteindelijk iets lijken te willen vertellen over vrijheid en gebondenheid. Af en toe heeft Peppelenbos hierbij te weinig vertrouwen in het beeld, en gebruikt hij bijvoeglijke naamwoorden of reflectieve en uitleggende zinnen om het verhaal te kunnen vertellen. In het gedicht ‘Oude droom’ bijvoorbeeld komt een drooggevallen sluis voor, die dus geen dienst meer doet, en schrijft hij over ‘een overzettelijkheid / die even zinloos als troostrijk is.’

Daar staan echter vele zinnen en gedichten tegenover die zich vastzetten in je hoofd. Zo kan ik nooit meer een duif zien vliegen zonder te denken aan de zin uit Duif: ‘Een duif die wegvliegt, geeft zichzelf applaus’. Mijn favoriet is ‘Geheime vlucht’. Hierin wordt verteld over een fietstocht die het gevoel geeft te vliegen, het duurt echter weer niet lang of de ik-persoon tuimelt naar beneden. We kunnen écht niet vliegen. Peppelenbos sluit dan gelukkig af met: ‘in de lucht nog de witte lijn / waar anderen vliegtuigen dachten’.