De Romein – Ode

Tussen gedachten en gedichten zit niet zoveel verschil, schrijft De Romein ergens halverwege de bundel (M)Ode(l), eind vorig jaar uitgegeven bij Lipari uit Vleuten. Deze stelling lijkt exemplarisch voor zijn werkwijze.

Door naar modeshows te gaan, foto’s in glossy magazines te bestuderen en door om te gaan met de vrouwen die daarin figureren, kwam De Romein aan inspiratie voor zijn tweede bundel. Dat is op te maken uit zijn gedichten, die behalve over de modellen namelijk ook vaak over het schrijven van de gedichten gaan. De cover van de bundel, maar ook de vormgeving zonder delen, gedichttitels en inhoudsopgave, maken duidelijk dat het de bedoeling is een bijna honderd gedichten tellende ode te brengen aan de modellen die het vrouwelijk mensbeeld in onze cultuur zijn gaan bepalen.

Het aankleden
van een model
als het stemmen
van een orkest
voor aanvang
van de symfonie.

Harmonieus
en de voorstelling
al geslaagd.
(p.15)

Een mooie vergelijking: zoals een orkest stemt voor aanvang van een concert, zo moet een model voorbereid worden door haar kleren op de juiste manier om haar lichaam te schikken. Echter: dat wil ik zien, niet lezen. Dit lijkt meer op een haastige dagboeknotitie, een idee voor een gedicht, dan op een gedicht. In vaak dezelfde bewoordingen vertelt De Romein wat het is aan deze vrouwen dat zijn hart raakt: amandelvormige ogen, benen die hoog in heupen verdwijnen en de combinatie van scherpte en vrouwelijke zachtheid.

In een van de betere gedichten plaatst hij een model aan de zijde van een generaal die ten strijde trekt. ‘Haar hoekige / kaaklijn / aan het front. // Haar lichtbruine / ogen / vooruitgeschoven post. // Haar heupen / een onneembare / vesting.’ Maar te vaak blijft het in Model bij kwinkslagen of mededelingen die de lezer soms zelfs een ongemakkelijk gevoel kunnen geven. Zo kijkt hij in het gedicht op pagina 63 vanaf het strand bewonderend naar een meisje met ‘net te jonge billen’.

Een goed idee, een conceptbundel als een lange ode, maar met wat meer speelsheid en uithoudingsvermogen waren de gedachten betere gedichten geworden.