– Parallelle levens die niet sporen –
Dat een kinderwens dodelijk kan zijn bewijst Russisch water van Caroline Ligthart. Gijs is gewend zijn gang te gaan, verantwoording afleggen is niet zijn specialiteit. Uit noodzaak heeft hij domicilie gekozen in een datsja aan de Wolga. Alma, van wie hij meteen werk maakt als zij in beeld verschijnt, heeft een eigen leven, dat zich voornamelijk in Nederland afspeelt. Haar aanwezigheid in Rusland is ondanks dat voor haar vanzelfsprekender dan voor Gijs. Dat zij er thuis is, is voor hem bedreigend. Dat zij het vertrouwen wint van mens en dier.
Maar het grootste pijnpunt in hun relatie – die het karakter heeft van een vechthuwelijk – is het kinderen nemen (of niet). Alma wil ze graag, maar kan ze niet krijgen; Gijs hoeft (nog) niet zo nodig, maar wil ook geen spelbreker te zijn. Dat kinderen nodig zijn om volledig te worden, daar wil hij niet aan. Overigens heeft Gijs zeker talent voor het vaderschap, als dat afgemeten mag worden aan de omgang met zijn nichtje Mare.
Maar dan wordt alles anders en verliest hij het contact met de realiteit. De self-centered adhd-er wordt een gevaar, vooral voor anderen.
Caroline Ligthart laat in Russisch water zien dat ondanks de onverenigbaarheid van haar twee karakters naast seks ook liefde kan bestaan. Dat sympathie opgevat kan worden voor een onuitstaanbaar eigengereid mannetje. Maar de ware kracht van haar boek ligt niet in het verhaal dat ze vertelt, maar in de manier waarop ze dat doet. Ze springt door tijd en ruimte, houdt in en geeft gas, geeft aanwijzingen en laat in het ongewisse. Terwijl alles besloten ligt in de eerste twee bladzijden, maar dat weet de lezer pas als hij de laatste zin gelezen heeft. Haar taal houdt ze simpel, opdat beelden beter beklijven.
Nieuw Amsterdam, 2011
ISBN 9789046810484
160 p., € 15,95
Leave a Reply