Sofia huilt en het is echt heel erg allemaal, hoe kan haar man, die grote schrijver, dat Sofia Tolstoj allemaal aandoen. Haar man die zich zo inleven kan in de onderdrukte zoals Sofia Tolstoj ervaren heeft bijvoorbeeld tijdens het kopiëren van Meester en Knecht.
Sofia Tolstoj wil er een einde aan maken en lang tracht zij zich van die wens van het lijf te houden. Hij die koude Christen, die in biografieën geboekstaafd zal worden als een zuivere meester, die zijn knecht water brengt.
Hij, die Sofia Tolstoj laat zitten met alles; die niet naar zijn kinderen omkijkt, die niets in zijn vrouw ziet dan de vleselijke omgang.
Gravin Tolstoj die nauwgezet zijn manuscripten kopieert, gravin Tolstoj die het landgoed en het geld beheert, de kinderen opvoedt en dat alles vindt hij niet meer dan normaal.
Nu is het genoeg geweest en gravin Sofia Tolstoj rent blootsvoets, gehuld in een kamerjas de besneeuwde februaristraat op, zij, Sofia Tolstoj wil zich in de heuvels dood laten vriezen, net als de meester in het verhaal van haar man is overkomen.
Dan rent de bejaarde schrijver achter Sofia, zijn vrouw, aan en hij schreeuwt, ook nauwelijks gekleed, Sofia wanhopig na; op de een of andere wijze belandt Sofia weer thuis en op zijn knieën smeekt haar man Sofia hem te vergeven.
Maar Sofia is verdoofd door zovele jaren en merkt niet veel meer.
Jaren later is hij alles te moede weggegaan, voorgoed en houdt zich willens en wetens voor zijn vrouw verborgen. In een klein huisje dicht bij een klein treinstation vindt de grote schrijver zijn sterfbed. Sofia Tolstoj hoort ervan reist er heen en weet haar man te vinden.
Zij wordt niet tot hem toegelaten.
Chertkov natuurlijk.
Ik heb altijd van Sofia Tolstoj gehouden.
portret: Henriëtte Grasman
Leave a Reply