De kans bestond dat het zou lukken, dus kocht ik op de markt een dikke, vette gerookte makreel. Op het moment dat ik hem thuis uit de door het vet doorschijnend geworden krant van eergisteren rol, komen de herinneringen al. Herinneringen aan mijn vader, omdat hij op zaterdag altijd zo’n makreel meebracht. Dat was niet naar de zin van mijn moeder. Maar als de door mijn vader gefileerde vis in niets meer op de makreel leek die haar met holle ogen had aangestaard, at zij hem desondanks met smaak op. Mijn broer niet. Mijn broer was toen nog heel kieskeurig wat eten betreft.
Leave a Reply