Het is niet dat ik niet meer weet hoe het moet, maar het is zo’n gedoe. Er moet zoveel voor opzij geschoven en uit de kast worden gehaald. Ik heb het er voor over en klim naar zolder. Daar staat in een verre uithoek een doos met prehistorische geluidsapparatuur, waaronder mijn Dual-platenspeler. Zo voorzichtig als ik mij van vroeger herinner, draag ik hem de trap af. De draaitafel is schokbestendig en zorgt voor zijn eigen evenwicht, maar toch.
Tot mijn verbazing heeft mijn nieuwerwetse versterker gaatjes voor alle snoertjes.
Ook mijn platen staan niet binnen handbereik. Daarvoor moet ik op mijn kop de gangkast in. Omdat ik er niet zo heel goed bij kan, moet ik de verleiding weerstaan om ze allemaal een voor een door mijn handen te laten gaan. Maar ik zie zo al dat ik toch niet alles op cd heb. De L.P. die ik zoek laat zich zonder noemenswaardige tegenstand uit de platenkoffer vissen. Ik laat hem uit de beschermhoes glijden en vang hem tussen duim en wijsvinger op, terwijl mijn middel- en ringvinger het label moeiteloos vinden. Nu alweer uit gewoonte houd ik hem tegen het licht om hem te controleren op vette vingers en krasjes. Geen vuiltje te zien. Hij kan zo op de draaitafel. Het antistatische doekje kan in het doosje blijven.
Natuurlijk had ik me al deze moeite kunnen besparen. Het nummer staat vast wel ergens op internet.
Ik moet het tweede nummer op kant A hebben. Ik klik de arm los en hang de naald boven de groeven. Dan haal ik het hendeltje over, de plaat begint te draaien, de naald zakt. Hij slipt in het niemandsland tussen twee nummers.
Het duurt even, maar dan ruist en kraakt het als vanouds. En even later schalt er muziek uit de luidsprekers. J.O.S. days: een lied over voetbal en oorlog:
The war monument still standing
between two footballfields
with the names of the men killed on the battle fields
They where center forwards, keepers and back
They thought they would win
It’s a family tradition
to play in a football team
I have nephews, dumb but tall
who, still fetus, kicked the ball
I’ve got flat feet and my knees are week
They all thought it was time to start my J.O.S. days
J.O.S. days
The last war in this country
The fighting lasted four days
I see one name again
He had my age and my first name
He thought he would win like in his J.O.S. days
J.O.S. days
They had too many boys
who wanted to be in a team
So in one day in one match
you had to prove your ability
I was knocked out a real disgrace
A break with the family tradition of the J.O.S. days
J.O.S. days
I can live without a finger
I can live without a toe
but the head is necessary
(J.O.S. days is van The Nits en staat op In the dutch mountains (1987). Het werd geschreven door Henk Hofstede, Rob Kloet en Robert Jan Stips. De tekst is overgenomen van de beschermhoes van de L.P.)
Leave a Reply