Ook dit jaar was hij er weer: de eenzame fietser. Eenzaam vooruit, eenzaam aan het elastiek of niet alleen, maar wel eenzaam in de bus. Fietsen is afzien en de Tour wacht op niemand.
Gisteren de Aubisque, de Tourmalet, de Aspin en de Peyresourde. Beetje veel voor één dag. Zeker nu de gedroomde drager van de rode lantaarn – Kenny van Hummel – al naar huis is. Hij was vorig jaar een verademing, altijd de laatste, afzien in het kwadraat met de blik op Parijs.
Vandaag moeten ze weer bergen over. Maar daarna zitten ze erop.
Hoe sterk moet hij eigenlijk zijn
die eenzame fietser?
Hoe kromgebogen zijn rug
om zichzelf een weg te banen
met zijn stuur?
Leave a Reply