Bekentenis

Voordat Ivo Victoria Gelukkig zijn wij machteloos schreef debuteerde hij met Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt). Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt) is een prachtige, oprechte boeklange biecht. Ivo Victoria – het personage – wil schoon schip maken. Hij wil voormalig jeugdvriend Dries De Smet de waarheid vertellen. Die waarheid over het niet winnen. ‘Het was moeilijk te voorspellen hoe Dries De Smet zou reageren wanneer ik hem zou vertellen dat ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen gewonnen had. Maar ik moest het doen.’

Ivo Victoria – het personage – heeft een lange aanloop nodig. Het valt hem niet mee om de juiste toon te vinden, om het verhaal zo in te kleden dat het gezichtsverlies nog enigszins beperkt blijft. Ivo Victoria – de schrijver – vindt die toon. Hij maakt aannemelijk dat op de ene leugen wel een volgende moet volgen, omdat er nu eenmaal geen weg terug is als er schijn opgehouden moet worden. En dat moet. Ivo Victoria – het personage – woont in een land waar winnen met wielrennen telt. En als je eenmaal vol trots verteld hebt dat je de winnaar bent van de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen is er geen weg meer terug. Dus komaan Ivo, beken het, dan ben je ervan af.

Bekennen is en blijft een probleem als het gaat om de Ronde van Frankrijk. Alleen gaat het dan meestal om grotere vergrijpen dan het pronken met een nooit behaalde overwinnen.

Wiggens won, zijn winnen was dan misschien wel schoon maar ook ongelooflijk saai. Vanuit organisatorisch oogpunt is het knap dat Sky kwam, zag en overwon – al gaat het wat ver dat renners het hele jaar iedere dag hun daghap per koerier thuisbezorgd krijgen, waar ze ook zijn. Door Sky was er dit jaar geen bal aan. Ook al waren er dagzeges bij die zwaar bevochten werden, er was altijd die geoliede machine die de echte tegenstanders geen schijn van een kans gunde. Eigenlijk waren er maar twee ritten waar het koersverloop zich aan het defensieve dat deze Tour kenmerkte onttrok: de twaalfde  etappe, een rit door de Alpen van Albertville naar La Toussuire, waar ‘ettertje’ Thomas Voeckler eerste werd, en de negentiende in de Pyreneeën van Bagnères-de-Luchon naar Peyragudes, die door Alejandro Valverde werd gewonnen.

Volgende jaar beter, laten we blijven hopen.