14-7-1970
Gewelddadigheid is heel erg, en behoort zonder twijfel tot de meest onuitroeibare aandriften van de mens. Iets dergelijks als gewelddadigheid te moeten aanschouwen, is dan ook wel een van de naarste dingen die je kent. Maar helaas kunnen we er niet zonder.
Daar ben je nu wel achter, ook al ben je nog niet zo heel erg oud. Bijna alle volwassenen die je kent, keuren gewelddadigheid ten strengste af. Dat is heel mooi van ze, maar ergens bezit je een, jammergenoeg, onberedeneerbare twijfel. Dit vanwege de stelligheid en bijna verontwaardiging, die daar kun je vergif op in nemen, dan immer bezit van ze neemt.
De angst die uit die twijfel voortvloeit, brengt soms een kort moment van paniek
bij je te weeg, waarbij je de keel genadeloos wordt dichtgeschroefd. Af en toe kan een jongen te wijs voor zijn leeftijd zijn. Dat weet je nu; en zo nu en dan vind je dat je te betreuren bent. Weer een andere keer voel je je wonderbaarlijk krachtig en rijp.
Dan moet je genotvol de ogen sluiten, vanwege de vroegtijdige genade die je geschonken is: dat je niet alleen de mens zorgvuldig aanhoren kan, maar vooral de gave datgene je aanschouwt te ontdoen van wat er aan geluid bij hoort.
Maar nu is de kermis in de stad, en duidelijk hoor je het lage dreunen uit die broeikas van bruut geluid. Hier is geen ontdoen meer aan. Een moderne vorm van gewelddadigheid, dat weet je zeker te menen.
Langzaam maar onmiskenbaar, voel je je bloed kouder groeien.
Leave a Reply