‘He’s here again, the man with the child in his eyes.’ Kate Bush zong het. Tom Daley is het.
Hij oogt nog jong. Hij is ook nog jong. Achttien is hij en dit zijn al zijn tweede Spelen. Vier jaar geleden in Beijing was hij er ook bij. Toen was hij nog echt een jongetje, een jongetje van veertien. Ook al won hij geen medaille, zijn ster was rijzende.
Voor de Britten is Tom Daley een held, hij wordt op handen gedragen. Tijdens de openingsceremonie zoomde camera meer dan op enig andere Britse deelnemer in op Tom Daley. De natie en de wereld moesten Tom Daley zien. Tom Daley, de man waarvan veel verwacht wordt.
Het volk was dan ook ontgoocheld toen hij er vorige week niet in slaagde om tijdens het synchroon schoonspringen van de tien meter plank een medaille te winnen. Zij wilden het. Zij gunden het hem. Ze gunden het zijn vorig jaar overleden vader. Vierde werd hij samen met Peter Waterfield, vanwege een mislukte sprong in de vierde ronde, terwijl ze na drie sprongen nog zicht hadden op zilver, misschien zelfs goud ondanks de Chinezen.
Nu moet hij het alleen doen en is Peter Waterfield een van zijn tegenstanders. Vandaag en morgen moet het gebeuren voor The man with the child in his eyes. Vandaag en morgen moet hij de criticasters de mond snoeren. Moet hij laten zien dat hij topsporter is en geen dertien in een dozijn idool dat munt slaat uit zijn status. Geen kindsterretje dat het niet waar heeft kunnen maken. Laat je hoofd niet hangen, Tom Daley. Jump!
Leave a Reply