Alsof het VUmc niets te verbergen had, bood het de afgelopen jaren gastvrij onderdak aan niet de minsten onder de Nederlandse schrijvers. Zij mochten meelopen op een afdeling naar keuze om daar geïnspireerd en geïnformeerd te raken. Dankzij een dergelijke snuffelstage schreef Anna Enquist De verdovers en Kristien Hemmerechts Haar bloed. Helaas voor Ronald Giphart werd zijn verblijf in het VUmc voortijdig afgebroken toen het ziekenhuis in opspraak raakte door de reallifesoap over de Eerste Hulp.
Niet alleen het Medisch Centrum van de Vrije Universiteit heeft schrijvers in huis. Bij de Faculteit der Letteren – een meer voor de hand liggende plek dan het VUmc – hebben ze sinds 2007 een Schrijver op Locatie. Achtereenvolgens verzorgden Abdelkader Benali, Marcel Möring, Christine Otten, Renate Dorrestein en, alweer, Ronald Giphart gastcolleges, hielden blogs bij en schreven het nieuwjaarsgeschenk.
Dat van Renate Dorrestein – Pas goed op jezelf – deelt een speldenprikje uit richting media. Media die als lastige vliegen rond het koffieapparaat zwermen – bijgaande foto staat op de schutbladen – in dit geval in de hoop daar sappige details te horen over de moeders van het Monster van Baambrugge en het meisje dat op gruwelijke wijze om het leven gekomen is.
Haar verhaal heeft niets te maken met het zware weer waarin het VUmc zich sinds kort bevindt. Maar ook Renate Dorrestein was een heikele kwestie op het spoor: het doodzwijgen van seksuele intimidatie en seksueel geweld. Het vindt/vond plaats – Dorrestein verbleef er van 1 februari 2010 tot 1 februari 2011 – ondanks de veiligheid en beschutting die de campus uitstraalt, maar wordt afgedaan als ‘een uit de hand gelopen date’. Dat verbaast en ergert Dorrestein: ‘Hoe kan het tegenwoordig dan in hemelsnaam zo zijn dat de slachtoffers zichzelf in een eigenhandig gecreëerde doofpot stoppen en bagatelliseren wat hen is aangedaan? Omdat het niet-cool is om erover te mekkeren.
En zo zit een hele gemeenschap zichzelf en elkaar zand in de ogen te strooien. “Bij ons gebeuren zulke dingen niet.” Nee, inderdaad, want dingen bestaan pas wanneer ze adequaat worden benoemd. Alleen dan kunnen ze worden erkend en, waar nodig, worden bestreden. Zó groot is de macht van het juiste woord. Het heeft iets ontzagwekkends.’ Dat schrijft een als vanouds strijdbare Renate Dorrestein in haar nawoord.
Ik weet niet of de VU in het algemeen en de VU Faculteit der Letteren in het bijzonder zich dit hebben aangetrokken, maar als zij actie hebben ondernomen, dan buiten het bereik van camera’s, microfoons en krassende pennen. Zoals het eigenlijk hoort als je ziekenhuis bent.
Koffiezetapparaten en kopieermachines zijn gewilde plaatsen als het gaat om het ventileren van meningen en het beschadigen van reputaties. Bij de koffieapparaten in de diverse gangen van het VUmc hebben ze nu het echt hommeles is gespreksstof genoeg. Wat er besproken wordt en hoe er over ruziënde specialisten, een toekijkende raad van bestuur en het op non-actief zetten van de klokkenluider wordt geoordeeld, zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen. De kans dat er de komende tijd buitenstaanders die van het optekenen van verhalen hun beroep gemaakt hebben toegelaten worden tot deze informele conferenties in de baas zijn tijd lijkt mij na alle commotie in en rondom het VUmc uitgesloten. Maar ook zonder de aanwezigheid van journalisten en schrijvers ter plekke kunnen we ons er inmiddels allemaal iets bij voorstellen.
Leave a Reply