Topsport

Ik was erbij. Ik was erbij toen de Wereldspelen voor Gehandicapten in 1990 inAssen gehouden werden. Eén dag ging ik kijken. Het had degene die voorstelde te gaan geen enkele moeite gekost mij over te halen. Ik wilde graag, ook al wist ik van mezelf dat kijken naar ontbrekende ledematen me niet altijd even makkelijk af ging. Ik vertrouwde er op dat ik als ik er eenmaal zou zijn volledig in beslag genomen zou worden door de wedstrijden.

Ik kwam bedrogen uit. Niet omdat ik het niet kon aanzien, maar omdat er zoveel meer te zien was dan sportieve prestaties. Er werd op het scherpst van de snede gestreden om de prijzen. De deelnemers deden wat je van een topsporter verwacht mag worden. Maar om die prestatie te kunnen leveren waren ze veel meer dan valide sporters afhankelijk van anderen. Een blinde atleet die de400 meter loopt, kan dat alleen als hij behalve op zichzelf ook nog eens blind vertrouwt op degene die hem naar de finish loodst. Ik vond dat volledig op elkaar afgestemd zijn fascinerend om te zien. Net zoals ik het fascinerend vond om te zien dat de sporters geen punt maakten van verschillen in handicap en nationaliteit. Tussen het sporten door genoten zijn van elkaars gezelschap. Het publiek en ik dus ook was daar van nabij getuige van.

Er deden ruim 2200 sporters uit 45 landen mee en er waren 5000 vrijwilligers actief, ik weet niet of dat kleinschalig is, maar ik herinner de Wereldspelen voor Gehandicapten als kleinschalig en gemoedelijk. Sinds die Wereldspelen en dankzij de mensen die daar het beste uit zichzelf haalden, kijk ik veel minder vaak weg bij het zien van gemankeerde lichamen. Dat wil helemaal niet zeggen dat ik zou ik zelf in vergelijkbare omstandigheden komen te verkeren de mogelijkheden in plaats van de beperkingen zou zien. Wat mijn bewondering en waardering voor hen die dat wel kunnen alleen maar groter maakt.

Eén vraag heb ik nog aangaande de Wereldspelen van 1990. Er werden in Assen 657 gouden, 608 zilveren en 553 bronzen medailles uitgereikt. Rara, hoe kan dat?