Ik volg veel kunst- en designblogs. Er is namelijk niets fijners dan af en toe gewoon naar iets moois kijken. Zo geniet ik, via mijn RSS-streams, dagelijks van schilderkunst, design of fotografie.
Een van de vreemdste blogs die ik volg is de Tumblr Cryptograms (NSFW), een oneindige stroom foto’s, meestal zwart-wit, niet gecategoriseerd. Nieuwsfoto’s, natuurfoto’s, vrouwelijk naakt, portretten, alles door elkaar. Een vreemde, verontrustende mix. Verontrustend omdat je niet weet waar je naar kijkt en dus niet weet of je het mooi ‘mag’ vinden.
Zo trof ik op de site een foto aan van een vrouw in een wit nachthemd in bed. Langs het beddengoed droop bloed naar beneden. Ze leek door het hoofd geschoten en het zag er niet geposeerd uit. In tegendeel, deze foto had veel weg van een door de politie genomen bewijsfoto.
De foto was gereblogged, dus om meer te weten te komen moest ik doorklikken. Zo kwam ik op Strong Deformity (NSFW!!!! Denk goed na voordat je klikt en zorg in ieder geval dat je niet net aan het eten bent – en zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb), een tumblr die foto’s verzamelt in het genre dat je vroeger op blogs als Rotten.com en My Bleak Future zag (bestaan die nog?). De bekende en daardoor (het is triest maar waar) minder schokkende beelden van concentratiekampen en massa-executies in de Tweede Wereldoorlog, foto’s van vermoorde mensen, mensen die verpletterd of doormidden gereden zijn door liften, treinen en vrachtwagens.
Het zijn mensen die je daar ziet. Echte mensen, echt dood. En toch is het niet onmogelijk om schoonheid te zien. Niet zozeer in de individuele foto’s, als wel in de verzameling die, hoe gruwelijk ook, iets zegt over ons als mensen. Zo’n blogger verzamelt die foto’s ook niet omdat hij een zieke geest is, hij/zij verzamelt ze om zichzelf en ons iets te laten zien. Dat we sterfelijk zijn. Dat we moordenaars zijn. Dat we, ondanks ons hoogdravende bewustzijn, niet minder stoffelijk zijn dan de modder op de grond. Dat we er, kosmisch gesproken, niet toe doen.
Leave a Reply