Hoe schokkend kunst ook kan zijn, nooit zag ik bij het betreden van een museumzaal een waarschuwing. Er bestaat geen Kijkwijzer voor kunst die bepaalt dat een kunstwerk geschikt is voor alle leeftijden of pas gezien mag worden door kijkers vanaf zes, negen, twaalf of zestien jaar, zoals dat bij films en televisieprogramma’s wel het geval is.
De eerste keer dat ik een werk van Marlene Dumas zag, maakte dat veel indruk. Ik werd aangestaard door holle ogen die een verbinding aangingen met de beelden van concentratiekampslachtoffers die ik uit documentaires over de Tweede Wereldoorlog kende.
Drie keer ging ik die dag terug naar die zaal.
Hoe schokkend de schilderijen van Marlene Dumas ook zijn, er gaat een grote rust van uit. De rust die hoort bij de zekerheid dat dit is wat er van de wereld geworden is. Terwijl dat toch allerminst een geruststellende zekerheid is.
Niemand kan om de waarheid en werkelijkheid zoals verbeeld door Marlene Dumas heen, of je het nou mooi vindt of niet. Maar je moet er aan toe zijn.
In Sweet Nothings: Notes and Texts schrijft Marlene Dumas onder andere:
´I am an artist who uses
secondhand images
and firsthand experiences
If you´ll be my blind date
I will be yours
And if we still like one
another in ten years time,
we can call it
love at first sight.´
Overmorgen ga ik naar het Stedelijk om die liefde op het eerste gezicht voor (het werk van) Marlene Dumas die al veel langer dan tien jaar duurt te bestendigen en er een nieuwe aanwinst bekijken.
Leave a Reply