O. het is buitengewoon reuzenkracht
te bezitten, maar tiranniek het te
gebruiken als een reus.
W. Shakespeare
In de regel brengt de machteloosheid ons niets dan enorme, vrijwel niet te beheersen, krachten die zich meestentijds ontladen door middel van onderdrukking, brute wreedheid, seksuele overheersing en onderwerping, die helaas niet zijn opgetuigd met rituelen en symbolen, wat het ontladen van die enorme krachten tot een volledige mislukking maakt en zinloos bovenal. Een verspilling van onze krachten is het, wanneer wij het gebruik van die krachten niet om kunnen zetten in mooie rituelen, prachtige symbolen en, als het even kan, de interessantste relikwieën. Werkelijk zo is het!
De machteloosheid heeft iets tijdelijk verlammends over zich: iets dat plotseling ontwaken kan, dat razendsnel de situatie overnemen kan en inschatten. Het enige plan overgebleven, binnen een fractie van een seconde, koel in werking zetten, dat kan de machteloosheid allemaal!
De machteloosheid is een machtige vriend, een machtige vriend van ons allen, immers: wie kent de machteloosheid niet, de zwarte krachten die dan in ons voeden. O, de machteloosheid, het zou goed zijn wanneer er een god van de machteloosheid zou bestaan. Een god met in zijn portefeuille het besturen van die enorme, door de machteloosheid opgewekte, krachten. Een besturen dat uiteindelijk leiden moet naar weer nieuwe rituelen, weer nieuwe symbolen, weer nieuwe, nog indrukwekkender, rituelen en kostbare relikwieën. Verder is zijn portefeuille leeg.
Maar het zou genoeg zijn, meer dan genoeg. Dat weten wij allen die de machteloosheid van nabij hebben mogen leren kennen: een huis met geest vullen. Een huis dat leeg is.
Leave a Reply