Timemanagement

Doorgaans bewaart Jan Mulder zijn ergernissen voor De wereld draait door. Dit weekend was hij echter zo niet te spreken over het trage tempo van eerst Buitenhof en daarna de wedstrijd Vitesse – FC Twente dat hij zijn boze en bezwaarde hart luchtte in Studio Voetbal: ‘Een half uur hemeltergende saaiheid. Televisie uit Bulgarije in 1951. Dus ik was blij dat ik naar het Gelredome kon. Na tien minuten Jack, zap: terug naar Buitenhof. Dan moet het wel heel erg geweest zijn. En dan zit ook daar een plupje publiek dat die ellende allemaal over zich heen laat gaan. Onvoorstelbaar. Afschuwelijke middag. En dat laat het publiek zowel de voetballers als de politici niet weten. Dus ik voel me verplicht om hier in Studio Voetbal in naam van alle televisiekijkers te zeggen: mijn geld terug.’

Het toeval wil – maar wat is toeval – dat ik die dag in de studio aan de Plantage Middenlaan de uitzending van Buitenhof bijwoonde. Ik zat buiten bereik van de camera maar wel zo dat ik zicht had op het doen en laten van de eindredacteur (v) en de floormanager (v).

Tijdens het gesprek met de eerste gast (m) lijkt de eindredacteur niet helemaal tevreden over het verloop. Vanaf de zijlijn probeert zij de presentator (v) een richting op te sturen. De tijd dringt.

Van wat er tijdens redactievergaderingen en voorgesprekken is afgesproken heb ik geen weet, maar ik kan mij voorstellen dat de eindredacteur zich zorgen maakt. Het gesprek loopt maar sprankelt niet. Er is nog niets gezegd dat de headlines gaat halen. Volgende vragen vloeien niet voort uit gegeven antwoorden, het zijn vooral volgende vragen. De presentator bewaart de rust, maar voorkomt dat het spannend wordt.

Het is de taak van de floormanager om de tijd te bewaken. Op geregelde tijden steekt zij – daartoe aangespoord door een stem in haar koptelefoon – een aantal vingers in de lucht opdat de presentator weet waar zij aan toe is. Tijdens het voeren van het gesprek moet zij in een split second beslissingen nemen. Naarmate er meer van de toegestane tijd gebruikt is, worden dat er steeds meer – op dezelfde voet doorgaan, versnellen, doorvragen, wel of niet nog een nieuw onderwerp aansnijden, de afronding inzetten – en wordt de druk groter. Aan het gezicht van deze presentator is de spanning niet af te lezen.

Vragen bedenken kun je overlaten aan een redactie, maar de tijd managen dat kan niemand voor je doen als je eenmaal met je gast aan tafel zit. Alle opwinding en ophef aan de zijlijn ten spijt.