HANTA

Literatuur en meer

  • Home
  • Over Hanta
  • Contact
  • Privacy statement
  • Columns
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Blog
  • Meer
    • Liliane leest
    • Kettinglezen & rijgschrijven
    • Mediamoment
    • Sportzomers en -winters!
    • Zomergasten
    • Thuisblijfreizen
    • Bouke’s blues
    • Proza
    • Poëzie
You are here: Home / Alles / (non-)fictie / recensies / prozarecensies / Hoop in blije dagen – Martijn Neggers

Hoop in blije dagen – Martijn Neggers

19/11/2012 by Liliane Waanders 1 Comment

– Het timen van de aap uit de mouw –

Geen beter boek om een week die gedomineerd werd door de dood mee af te sluiten dan Hoop in blije dagen van Martijn Neggers. In dat boek gaan zoveel abnormale mensen – abnormaal in de zin van geen realistische kijk op zichzelf en hun verdiensten hebbend –  op onorthodoxe manier dood dat herinneringen aan een recent afscheid nemen zoet worden.

Hoop in blije dagen is een hybride boek: het bevat gedichten en korte verhalen die gelezen kunnen worden als feuilleton. In die verhalen wordt gestorven bij het leven. In elk verhaal gaat minstens een iemand dood. Er zijn personages die van die dood geen last hebben, zoals Wieb, de familieman, die terwijl zijn begrafenis nog bezig is in de hemel al aanpapt met de maagd Maria. Joep, die aanvankelijk niet zo in de gaten heeft dat hij dood is, krijgt de schrik van zijn leven als hij zich realiseert dat hij gereïncarneerd is in zijn eigen kleinkind. De gedachte dat hij met zijn levenservaring en kennis van zaken veroordeeld is tot een babylichaam doet hem besluiten terstond weer een einde aan zijn leven te maken.

Zijn dochter – die na het reïncarneren zijn moeder is geworden – kan de vele verliezen in korte tijd niet aan een besluit zelfmoord te plegen. Zij zelf is degenen die daarvan een ooggetuigenverslag geeft. Pas als haar moeder – die haar dochter ziet bungelen – na twee dagen aan de grond genageld gestaan te hebben van verdriet, schuldgevoel en levenloosheid weer in beweging komt, voelt zij zich vrij om naar de hemel te gaan.

Zulk soort verhalen schrijft Martijn Neggers over de dood. Totaal niet comme il faut. Zijn vondsten zijn vaak beter dan de uitwerking. Hij gebruik de taal te onzorgvuldig. Maar de absurditeit van de situaties maakt veel goed. De voorspelbaarheid van het sterven wordt gecompenseerd door het variëren van het moment waarop, waardoor de dood letterlijk en figuurlijk niet altijd het einde is van de verhalen is.

In de gedichten is de dood minder opdringerig en is het leed kleinschaliger. Maar het onnadrukkelijke en het alledaagse zijn schijn. Door de taal – ongepolijst, direct – zijn de gedichten rauwer en schrijnender dan de verhalen. Hoe lieflijk en gewoon een gedicht ook begint, het kan niet goed aflopen, terwijl er ook weer niet zoveel bijzonders aan de hand is. Hoewel… Je moet wel tegen een stootje kunnen, gevoel voor humor hebben en tussen de regels door kunnen lezen. Hoewel… ik zag van mijlenver aankomen waar het in het gedicht Kalverliefde over zou gaan, maar moest er desondanks om lachen.

Dun

Ben ik mooi
vroeg ze zacht

Kijk mijn knieën
ben ik geen wonder?

Ze lachte vrolijk
En nipte wodka

of water

Ik kuste haar

Ze lachte
zei: morgen

Morgen ga ik eten

Tragikomisch en intens triest. Dat zijn ze op het tweede gezicht. De gedichten van Martijn Neggers. Je zult maar in een stad wonen waar het dagelijks zo toegaat als in deze verhalen en gedichten. Het zal je sociale netwerk maar zijn.

Misschien ook interessant:

  1. Help me herinneren : verhalen – Bernlef
  2. Beretta Bobcat – Gijs Scholten van Aschat
  3. Herlezen: Zilver of Het verlies van de onschuld – Adriaan van Dis
  4. Recensie: Waar ik nu ben – Jhumpa Lahiri

Filed Under: prozarecensies Tagged With: gedichten, Hoop in blije dagen, Martijn Neggers, recensie, verhalen, Voor alsnog Live

Leave a Reply Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Zoeken

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Nieuwste berichten

  • Nikos Kazantzakis over de Franciscus in wiens sporen paus Franciscus treedt
  • De Inktaap 2.0
  • Recensie: Oever – Ludwig Volbeda
  • Poëzieweek 2025: ‘Mijn vader zegt entropie mijn moeder logica’ – Sasja Janssen
  • Poëzieweek 2025: ‘Kratermond’ – Sara Eelen

Spotlight

Auteurs

  • Liliane Waanders

Meest gelezen deze week

Tags

Abdelkader Benali Adriaan van Dis Arnon Grunberg beeldende kunst boek boeken boekenweek Cees Nooteboom column De wereld draait door dood dwdd film fotografie gedicht Ilja Leonard Pfeijffer Jan Brokken journalistiek K.Schippers kunst lezen literatuur Louise O. Fresco Marguerite Duras Oek de Jong Olympische Spelen Poetry International poëzie recensie roman Rotterdam schrijven sportzomer sportzomer 2012 sportzomer 2013 sportzomer 2014 stoïcijn tennissen Tour de France vertalen Virginia Woolf voetballen wielrennen William Shakespeare zomergasten

Zoeken

Volg Hanta

  • Facebook
  • RSS
  • Twitter

Hoofdmenu

  • Home
  • Over Hanta
  • Columns en beschouwingen
  • Recensies
  • Beschouwingen
  • Meer
  • Contact
  • Privacy statement

Rubrieken

  • Liliane leest
  • Kettinglezen & rijgschrijven
  • Mediamoment
  • Sportzomers en -winters!
  • Zomergasten
  • Thuisblijfreizen
  • Bouke’s blues
  • Proza
  • Poëzie

Net binnen

  • Nikos Kazantzakis over de Franciscus in wiens sporen paus Franciscus treedt
  • De Inktaap 2.0
  • Recensie: Oever – Ludwig Volbeda

Archief

Auteurs

  • Liliane Waanders

Copyright © 2025 · News Pro Theme on Genesis Framework · WordPress · Log in

Hanta gebruikt cookies. Omdat een blog runnen zonder nou eenmaal niet kan. Wilt u geen cookies, zie dan de instructies hier: Meer over cookies Ok, ik snap het
Privacy & Cookies
Necessary Always Enabled