Kolbak

Ik was het eerste meisje dat lid werd van de drumband in ons dorp. Ik was ongeveer tien. Het uniform met kolbak was me nog te klein.

Die kolbak was een soort bontmuts met een veer en een schakelketting onder de kin. Bij de drumband leerde ik, al marcherend in een groep, marsen trommelen. Ik vond het moeilijk in de maat te lopen, figuurlijk gesproken.

Na een jaar zei de tambour-maître dat ik nu wel in een uniform zou passen mét kolbak. Ik kreeg het benauwd. Ik zei dat ik van de drumband af zou gaan. Want zo noemde je dat in ons dorp je ging op de drumband en als je geen zin meer had ging je er af.

Toen de tambour-maître naar de reden vroeg zei ik: ‘Het is mij te militaristisch allemaal’. Daarna ging ik op aerobic.