Toen De dochter van de minnares van A.M. Homes vijf jaar geleden op het punt van verschijnen stond, was ik de laatste in een lange rij interviewers die door de schrijfster in haar hotel werd ontvangen. Ter voorbereiding had ik haar hele oeuvre gelezen. En zoals dat gaat als je in korte tijd alles van een schrijver leest: er worden rode draden en terugkerende motieven zichtbaar. Mij vielen de tafels op. En dus vroeg ik haar er in de loop van het interview naar:
Ik vond de scène met de tafel in het laatste hoofdstuk ontroerend – aan het eind van het boek, waarin huiselijkheid en veiligheid allerminst vanzelfsprekend zijn, zitten een moeder (A.M. Homes) en haar dochter aan de tafel die de moeder van haar oma geërfd heeft. Het is niet de eerste keer dat een tafel een rol speelt in een cruciale passage.
‘Is it?’
In Een brandbaar huwelijk wordt er een tafel in stukken gehakt en in een van uw verhalen vraagt een personage zich af of er in de opslag wel zorgvuldig met haar tafel omgesprongen wordt.
‘That’s interesting. I wonder. I have to go back and look. It is curious.’
Is een tafel voor u een metafoor voor familieleven?
‘Not necessarily, no. I mean it is a nice idea in terms of family life, but I don’t think at it in terms of family life. It is where people gather.’
Uit haar reactie kan ik niet opmaken of ze het totale onzin vindt, mijn idee over haar tafels. In ieder geval is ze zich niet bewust van de repeterende tafels. Er zat dus niets anders op dat darlings te killen: mijn vragen en haar antwoorden haalden het interview niet.
De dochter van de minnares is de autobiografie van een deel van A.M. Homes’ leven. Het gaat over het afgestaan en geadopteerd zijn. Aan het eind van het interview vertelde ze dat ze dit boek niet op de zelfde manier achter zich kan als de romans die ze schreef, en dat ze het ingewikkeld vind om erachter te komen wat ze nu moet gaan doen. ‘Ik hoop dat ik weer terug kan naar de fantasie, maar ik heb inmiddels zoveel tijd doorgebracht in de realiteit. Het zal nog een hele verandering zijn om terug te keren naar de verbeelding.’
Dat nieuwe boek is er nu, en het is een roman: Vergeef ons. Ik hoop dat A.M. Homes het me niet kwalijk neemt, maar ik hoop dat er tafels in figureren.
Leave a Reply